کمیاب شدن دارو در ایران جان بیماران مبتلا به دیابت را به خطر انداخته است
کمبود انسولین، سهمیه‌بندی و کمیاب شدن داروها از جمله مشکلاتی هستند که بیماران مبتلا به دیابت با آن‌ها درگیرند. روزنامه هم‌میهن در گزارشی به «فشار و رنج مضاعف» این بیماران پرداخت و نوشت کمیاب شدن بعضی داروها، حتی جان برخی دیابتی‌ها را به خطر انداخته است.
هم‌میهن روز چهارشنبه ۱۶ خرداد در گزارشی، از سهمیه‌بندی داروهای اساسی بیماران دیابتی مانند انسولین قلمی خارجی خبر داد و نوشت بیماران باید هر ماه با نسخه به داروخانه‌های چندین منطقه از پایتخت سر بزنند تا در نهایت بتوانند بخشی از نیاز خود را تامین کنند.
به گفته هم‌میهن، قلم انسولین ایرانی از سوی پزشکان و بیماران مورد استقبال قرار نگرفته و پزشکان در نسخه‌ها بر خرید نمونه خارجی تاکید می‌کنند اما داروخانه‌ها، خارجی را به میزان بسیار محدودی دارند.
در سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی درباره کمیاب و حتی نایاب شدن بسیاری از داروهای اساسی در ایران منتشر شده است؛ از جمله در مورد بیماران مبتلا به تالاسمی.
به گفته یونس عرب، رییس انجمن تالاسمی ایران، از زمان بازگشت تحریم‌ها یعنی از سال ۱۳۹۷ تا امروز، هزار و ۱۰۰ بیمار مبتلا به تالاسمی به دلیل در دسترس نبودن داروی مورد نیازشان جان باخته‌اند.
عرب تاکید کرد حدود ۴۰ درصد از مبتلایان به تالاسمی در کشور برای زنده ماندن راهی جز مصرف داروهای خارجی ندارند اما سال گذشته واردات دارو تنها ۱۲ درصد بوده است.
ششم خرداد امسال نیز وحید شریعت، رییس انجمن علمی روان‌پزشکان ایران گفته بود داروهای جدید بیماران اعصاب و روان تحت پوشش بیمه نیست و از طرفی، کمیاب شدن دارو باعث عود و تشدید بیماری مبتلایان می‌شود.
تحت پوشش بیمه نبودن مشکلی است که بیماران مبتلا به دیابت نیز با آن درگیرند.
بنا بر گزارش هم‌میهن، از پنج قلم انسولین در یک نسخه، داروخانه‌ها تنها دو یا در نهایت سه قلم را با سهمیه به بیمار می‌دهند و باید مابقی را به شکل آزاد و با قیمت هر قلم ۲۰۰ هزار تومان تهیه کرد.
این در حالی است که هر بیمار با توجه به میزان نیازش انسولین تزریق می‌کند؛ یک نفر ممکن است قلم را ۱۰ روزه و فردی دیگر یک هفته‌ای تمام کند.
هر نوبت خرید انسولین قلمی برای یک بیمار به‌طور متوسط یک میلیون تومان هزینه دارد اما بیماران دیابتی هزینه‌های بسیار دیگری نیز دارند: یک وعده نزدن انسولین می‌تواند موجب کما، آسیب دیدن چشم یا اختلال خون‌رسانی به پای بیمار دیابتی شود و وجودش برای بیماران مانند اکسیژن است.
علاوه بر انسولین، نوار تست قند، سوزنی که با آن قندشان را تست می‌کنند، دستگاه تست قند، آزمایش‌های مداوم و موارد دیگر نیز ماهانه نزدیک به شش میلیون تومان هزینه روی دست این بیماران می‌گذارد.
قیمت هر بسته نوار تست قند حدود ۲۰۰ هزار تومان و جزو اقلام غیر بیمه‌ای است که به سختی در داروخانه‌ها پیدا می‌شوند.
دستگاه‌های گلوکوکارد صفر برای تست قند که نیاز به خون‌گیری کمتری از بیمار دارد و عمق سوزنش کم است، در ایران تقریبا نایاب است و اگر باشد، نوار آن پیدا نمی‌شود. به همین دلیل تعداد زیادی از بیماران مبتلا به دیابت باید هر روز دنبال دستگاه‌ها و نوارقندهای جدید باشند.
هم‌میهن به نقل از یک بیمار مبتلا به دیابت نوشت: «انسولین و نوار تست قند به سختی گیر می‌آید. برای ما که انسولین می‌زنیم و نوسان قند خون داریم، سنسورهای کنترل قند هست که به بازو وصل می‌شود و با تغییرات شدید قند، آلارم می‌دهد.»
این شهروند گفت سنسور باید ۱۵ روز یک بار عوض شود و قیمت هر سنسور حدود شش میلیون تومان است.
او در ادامه گفت: «ما سنسور نداریم و می‌میریم.»
سازمان غذا و دارو اوایل اردیبهشت امسال، متفورمین مصرفی بیماران مبتلا به دیابت را «پرمصرف‌ترین داروی ایران» در سال ۱۴۰۲ اعلام کرده بود.
بیش از دو میلیارد و ۲۰۰ میلیون عدد از این دارو طی سال گذشته در ایران فروخته شده است.
به گفته اسدالله رجب، بنیان‌گذار انجمن دیابت ایران، سالانه ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار نفر به تعداد این بیماران در کشور افزوده می‌شود.
اواخر دی سال گذشته محمدعلی محسنی بندپی، عضو کمیسیون بهداشت مجلس گفته بود به دلیل کمبود دارو در ایران، برخی شهروندان از داروی تاریخ مصرف گذشته استفاده می‌کنند یا دارو را از بازار سیاه تهیه می‌کنند.
