اکرم نقابی، مادر دادخواه سعید زینالی، دانشجوی دانشگاه تهران که پس از اعتراضات ۱۸ تیر ۱۳۷۸ به دست نیروهای امنیتی در خانه‌شان بازداشت شد، پس از ۲۶ سال چشم‌انتظاری، در یادداشتی نوشت هیچ اطلاعی از سرنوشت فرزندش پیدا نکرده و همچنان در روشنایی امید، منتظر روزی است که عدالت از راه برسد.
نقابی چهارشنبه ۱۸ تیرماه در یادداشتی در اینستاگرام با اشاره به فرا رسیدن ۱۸ تیر و وقایع کوی دانشگاه، نوشت: «این نامه برای پسرم، سعید زینالی است که چون ۲۶ سال است از او نشانی ندارم، با شما به اشتراک می‌گذارم.»
این مادر دادخواه در بیست‌وششمین سال ناپدیدسازی پسرش با یادآوری روزهای پرالتهاب پس از حمله به کوی دانشگاه تهران، نوشت: «تقویم نشان می‌دهد چیزی به ۲۳ تیرماه، آن روز شوم که آخرینبار دیدمت و لباست را پشت در آویختی و گفتی به‌زودی میآیم و با مامورینی که گویا چندان هم معذور نبودند راهی شدی، نمانده است.»
او ادامه داد: «دلم همیشه تقویم خودش را دارد. نزدیک تولدت بی‌تاب می‌شوم و نزدیک ۱۸ تیر دل‌شوره می‌گیرم. نمی‌دانم کدام روز تقویم جان عزیزت را از تو گرفتند، اما گاهی شده در روزهای خاص دل‌شوره می‌گیرم و با خود می‌گویم، حتما امروز را یادداشت کنم، شاید امروز همان روزی است که باید برای تو یادبود بگیرم. بعد به خودم میآیم و می‌گویم حالا چه کسی گفته پسر تو مرده است که این‌جور داوطلبانه دنبال روز مرگش می‌گردی؟»
زینالی دانشجوی متولد سال ۱۳۵۵ بود و در زمان بازداشت در جریان وقایع کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸ و مفقود شدن ۲۳ سال سن داشت.
نقابی در بیش از دو دهه اخیر بارها روایت بازداشت پسرش در برابر چشمان خود را روایت کرده و گفته است ماموران مسلح پس از ورود به خانه گفتند برای ۱۰ دقیقه از سعید سوالاتی دارند و او را با خود بردند: «اما آن دقایق هنوز تمام نشده است.»
سعید من کجاست؟
طی این سال‌ها، جملاتی چون «سعید زینالی کجاست؟» و «سعید من کجاست؟» به نمادهایی ماندگار در حافظه تاریخی ایرانیان دادخواه تبدیل شده‌اند.
نقابی در یادداشت خود در بیست‌وششمین سالگرد ناپدید شدن فرزندش، نوشت هنوز با خود در کشاکش است که آیا ممکن است پس از این همه سال، فرزندش که از سوی نیروهای امنیتی ربوده شد، زنده باشد.
او از گفت‌وگوهای ذهنی ناشی از دلتنگی‌ها برای پسرش و ادامه بی‌خبری از او نوشته و گفته است: «به ساعت نگاه می‌کنم و می‌بینم زمان زیادی گذشته که با خودم حرف می‌زنم و حساب‌وکتاب زنده‌بودن یا مجنون‌شدن یا مرگت را می‌کنم.»
نقابی همچنین از همسرش هاشم زینالی یاد می‌کند که اکنون با بیماری آلزایمر روبه‌روست اما هنوز نام سعید، فرزند ناپدیدشده‌اش را از یاد نبرده است: «با خود می‌گویم، کاش این مرد، لااقل با آلزایمر و فراموش‌کردن آنچه بر ما گذشت، به آرامش برسد.»
این مادر دادخواه در پایان می‌نویسد به‌عنوان مادری که ۲۶ سال است چشم‌انتظار است، در دل تاریکی بی‌خبری، هنوز به روشنایی امید و به آمدن روز عدالت دل بسته و منتظر است.
فعالان مدنی و سیاسی و کاربران فضای مجازی، طی سال‌های گذشته بارها با استفاده از هشتگ «سعید زینالی کجاست؟» نهادها و مقام‌های امنیتی و سیاسی جمهوری را خطاب قرار داده‌اند.
شیرین عبادی: «سعید زینالی کجاست؟» را فریاد بزنیم
شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل صلح، با انتشار پیامی در اینستاگرام خواستار زنده نگه داشتن یاد قربانیان اعتراضات دانشجویی سال ۱۳۷۸ شد و نوشت: «در این روز تاریخی، با صدای بلند فریاد بزنیم: سعید زینالی کجاست؟»
عبادی با گرامی‌داشت یاد قربانیان اعتراضات ۱۸ تیر به‌ویژه عزت ابراهیم‌نژاد و سعید زینالی که به گفته او نام‌شان در حافظه جمعی مردم جاودان شده است، افزود: «سعید زینالی، قربانی ناپدیدسازی قهری حکومت، تنها یکی از هزاران شهروندی است که خانواده‌هایشان سال‌هاست از آن‌ها بی‌خبرند. برقراری عدالت نزدیک است.»
او جمهوری اسلامی را به یک «هیولای تمام‌خواه» تشبیه کرد و نوشت از آن تنها یک «ماکت نظامی» یا «ببر کاغذی و پوشالی» باقی مانده است.
این فعال حقوق بشر تاکید کرد: «نقطه‌ای که اکنون در آن ایستاده‌ایم، نشانگر ارزشی است که راه طی‌شده دارد، راهی که شاید آغازش از جنبش کوی دانشگاه بود. ۲۶ سال پس از ۱۸ تیر ۷۸، با درس گرفتن از گذشته و نگاه به آینده قربانیان و بازماندگان را نباید فراموش کنیم.»
همزمان با فرا رسیدن ۱۸ تیرماه، رضا محمدی، فعال حقوق بشر و برادر اکبر محمدی از فعالان جنبش دانشجویی که در سال ۱۳۷۸ بازداشت و در زندان درگذشت، از رسانه‌ها خواست یاد جان‌باختگان این قیام دانشجویی زنده نگه داشته شود.
او در این خصوص نوشت یاد اکبر محمدی و دیگر پیشگامان مظلوم این جنبش، سرمایه‌ای است که نباید در هیاهوی سیاست به فراموشی سپرده شود.
