طبق اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال، زنان زندانی سیاسی در زندان اوین، مراسمی برای یادبود حسین راحمی‌پور، برادر اعدام‌شده هم‌بند خود، راحله راحمی‌پور برگزار کردند. حسین راحمی‌پور در سال ۱۳۶۳ اعدام شد و فرزندش که در زندان اوین به دنیا آمد به خانواده تحویل داده نشد.
اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال حاکی است در این مراسم راحله راحمی‌پور به بیان روایتی از زندگی برادرش پرداخت و گفت که او پس از اعدام در خاوران و در گورهای دسته‌جمعی و بی‌نام و نشان به خاک سپرده شد.
این زندانی سیاسی دادخواه اضافه کرد که پس از اعدام برادرش حسین، از زندان اوین با خانواده تماس گرفتند و گفتند: «بیایید ساک حسین را تحویل بگیرید. او به درک واصل شد.»
حاضران در ادامه این مراسم یادبود، درباره ضرورت مبارزه علیه صدور و اجرای احکام اعدام در ایران به بحث و تبادل‌نظر پرداختند.
زنان زندانی سیاسی در پایان به یاد راحمی‌پور و دیگر زندانیان سیاسی اعدام‌شده در دهه ۶۰ سرودهای انقلابی خواندند.
حسین راحمی‌پور، دندان‌پزشک و زندانی سیاسی عضو «سازمان راه کارگر» در سال ۱۳۶۲ همراه همسر باردارش به دست ماموران سپاه پاسداران در تهران بازداشت شد.
حسین راحمی‌پور در سال ۱۳۶۳ اعدام شد و فرزندش گلرو که در زندان اوین به دنیا آمد، هرگز به خانواده تحویل داده نشد.
پس از آن راحله راحمی‌پور پا در مسیر دادخواهی برادر اعدام‌شده‌اش گذاشت و از آن زمان تا کنون در جست‌وجوی فرزند ناپدیدشده اوست.
راحله راحمی‌پور در تاریخ ۲۱ آبان ۱۳۹۸ توسط نیروهای امنیتی در تهران بازداشت و در آذرماه همان سال با تودیع قرار وثیقه از زندان اوین آزاد شد.
او مدتی بعد در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی، با اتهامات «تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی به قصد بر هم زدن امنیت کشور» محاکمه و به شش سال حبس که پنج سال از آن قابل اجراست محکوم شد.
این زن دادخواه ۷۲ ساله با وجود ابتلا به بیماری‌های متعدد از جمله تومور مغزی و تحت درمان بودن، در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۲ پس از احضار به دادسرای اوین بازداشت و برای تحمل حبس به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
راحمی‌پور، از خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه ۶۰، پیش از آن نیز به دلیل ثبت شکایتی در ارتباط با سرنوشت برادر و برادرزاده‌اش در سازمان ملل، با پرونده‌سازی نهادهای امنیتی علیه خود و اتهاماتی همچون «تبلیغ علیه نظام از طریق طرح موضوع و سیاه‌نمایی در سازمان ملل و گفت‌وگو با رسانه‌های بیگانه» مواجه شده بود.
در اسفند ۱۳۹۵ قاضی ابوالقاسم صلواتی، رییس شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران، موضوع ناپدید شدن نوزادی به نام گلرو در زندان اوین را خیالی خواند.
صدیقه وسمقی، نویسنده و اسلام‌پژوه که مدتی با راحله راحمی‌پور در زندان اوین هم‌بند بود، در فروردین امسال نسبت به وضعیت او ابراز نگرانی کرد و خبر داد که این زندانی دادخواه مبتلا به تومور مغزی و بیماری‌های دیگر است.
راحمی‌پور در بهمن‌ماه ۱۴۰۲ به دلیل حمله قلبی از زندان اوین به بیمارستان منتقل شد و تحت عمل آنژیو قرار گرفت.
برگزاری یادمان کشتار ۶۷ در بند زنان زندان اوین
روز ۲۳ مرداد نیز مراسمی برای گرامی‌داشت یاد زندانیان سیاسی اعدام‌شده در مرداد و شهریور سال ۱۳۶۷ در بند زنان زندان اوین برگزار شد.
در این مراسم شماری از زنان زندانی که خود یا نزدیکانشان طی دهه ۶۰ در زندان‌های جمهوری اسلامی حبس و شکنجه شدند، تجربه‌هایشان را با دیگر هم‌بندیانشان به اشتراک گذاشتند.
در تابستان سال ۱۳۶۷ به دنبال صدور فتوا و فرمان روح‌الله خمینی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های مختلف کشور از جمله اوین و گوهردشت به شکل مخفیانه اعدام و در گورهای جمعی و بی‌نام و نشان دفن شدند.
آمار دقیقی از تعداد اعدام‌شده‌ها وجود ندارد اما برخی ناظران، قربانیان را بین سه تا پنج هزار نفر و برخی بیش از این تخمین می‌زنند.
خانواده‌های قربانیان طی سه دهه اخیر بارها خواستار پاسخگویی مقام‌های جمهوری اسلامی درباره اعدام عزیزانشان، تحویل وصیت‌نامه و مشخص شدن مکان دقیق دفن آنان شده‌اند.
مرداد امسال، گروهی متشکل از ۳۱۳ کارشناس سازمان ملل، برنده جایزه نوبل و سازمان حقوق بشری در نامه‌ای از ۴۵ سال «جنایات علیه بشریت» و «نسل‌کشی» در ایران به ویژه کشتار تابستان ۶۷ گفتند و خواستار ایجاد ساز و کار بین‌المللی برای پاسخگو کردن جمهوری اسلامی و پایان دادن به مصونیت آن از مجازات شدند.
آن‌ها به قدردانی از شش سال فعالیت جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران و به ویژه تلاش‌های او برای افشای حقیقت در مورد اعدام‌های دسته‌جمعی دهه ۶۰ از جمله کشتار ۱۳۶۷ پرداختند.
نویسندگان نامه گفتند مشتاقانه آماده همکاری با مای ساتو، جانشین رحمان در زمینه پیگیری حقیقت، پاسخگو کردن جمهوری اسلامی، پایان دادن به معافیت حکومت از مجازات و تضمین عدم تکرار این جنایات هستند.