کشف مهم دانشمندان در مسیر درمان بیماری لوپوس
پژوهشگران دانشگاه پزشکی نورث‌وسترن و بیمارستان بریگهام و زنان به کشفی مهم برای مقابله با بیماری لوپوس دست یافتند.
یافته‌های تحقیقات آن‌ها که ۲۰ تیر در مجله نِیچر منتشر شد، نشان می‌دهد این بیماری ریشه در یک «نقص مولکولی» دارد.
این پژوهشگران همچنین راهی را برای معکوس کردن روند این بیماری بدون عوارض درمان‌های موجود پیشنهاد کردند.
لوپوس یک بیماری خودایمنی است که سیستم دفاعی فرد مبتلا را به اقدام علیه ارگان‌ها و بافت‌های پیوندی خود وا می‌دارد.
بیش از یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر در آمریکا و دست‌کم پنج میلیون نفر در سراسر دنیا به این بیماری مبتلا هستند.
لوپوس می‌تواند به اندام‌های متعددی از جمله کلیه‌ها، مغز و قلب آسیب جدی وارد کند. علت این بیماری تاکنون ناشتاخته مانده بود.
پیش از این، روش‌های درمانی برای مقابله با این بیماری، سیستم ایمنی بدن را تضعیف می‌کردند و این خود موجب آسیب‌پذیری بدن در قبال عفونت‌ها می‌شد. این روش‌ها غالبا در کنترل بیماری ناموفق بودند.
دکتر جائه‌‌هیوک چوی، دانشیار و متخصص پوست در دانشگاه نورث‌وسترن در رابطه با یافته‌های جدید گفت: «با شناسایی علت این بیماری، ما درمان بالقوه آن را یافته‌ایم که عوارض فعلی درمان‌های فعلی را نخواهد داشت.»
پژوهشگران فعل و انفعالاتی را کشف کردند که باعث به وجود آمدن این بیماری می‌شود. آن‌ها تغییرات مرتبط با بیماری را در مولکول‌های متعددی در خون بیماران مبتلا به لوپوس یافتند.
دیپاک رائو، استادیار دانشگاه پزشکی هاروارد و مدیر مرکز پروفایل‌سازی سلولی در بیمارستان بریگهام و زنان گفت در پاسخ‌های ایمنی بیماران مبتلا به لوپوس «یک عدم تعادل اساسی» دیده می‌شود.
او با اشاره به روش جدید برای درمان لوپوس افزود: «ما واسطه‌های خاصی را تعریف کرده‌ایم که می‌توانند این عدم تعادل را به منظور کاستن از پاسخ خودایمنی پاتولوژیک اصلاح کنند.»
میلیون‌ها بیمار لوپوس در سراسر جهان که مدت‌ها است از اثرات ناتوان‌کننده این بیماری و عوارض جانبی درمان‌های فعلی رنج می‌برند، با پیشرفت اخیر به آینده امیدوار خواهند شد.
هم‌زمان با ادامه فعالیت دانشمندان، چشم‌انداز درمان لوپوس نزدیک‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. این پژوهش با کشف ریشه اصلی لوپوس، راه‌ها را برای درمان‌های موثرتر و هدفمندتر باز کرده است.
کشف اخیر نشان‌دهنده گامی مهم در مسیر درک ما از لوپوس و درمان بالقوه این بیماری پیچیده خودایمنی است. با این حال، برای تبدیل یافته‌های پژوهش حاضر به درمان‌های بالینی موثر به انجام تحقیقات بیشتری نیاز است.
