تنهایی طولانی‌مدت خطر سکته سالمندان را تا ۵۶ درصد افزایش می‌دهد
نتایج یافته‌های یک تحقیق دانشگاهی نشان می‌دهد که ارتباط مستقیمی میان خطر بروز سکته و تنهایی طولانی‌مدت در میان افراد بالای ۵۰ سال وجود دارد.
بر اساس این تحقیقات که از سوی دانشکده بهداشت عمومی Harvard T.H. Chan انجام شده، افرادی که زیست منزوی را به صورت شیوه‌ای از زندگی دنبال می‌کنند، در معرض خطر بسیار بالاتری برای ابتلا به سکته در مقایسه با افراد معاشرتی قرار دارند.
یینی سو، سرپرست نویسنده این تحقیق و محقق ارشد دانشکده علوم اجتماعی و رفتاری، با تاکید بر اهمیت این یافته‌ها، تصریح می‌کند که زیست منزوی به طور فزاینده‌ای به مساله بهداشت عمومی تبدیل شده است.
او می‌افزاید: «نتایج این مطالعات حاکی از آن است که انزوا، به‌خصوص زمانی که مشمول مرور زمان شود و مزمن شود، می‌تواند باعث سکته (مغزی) شود. این عارضه یکی از عوامل اصلی معلولیت‌های دائمی و مرگ‌و‌میر در سراسر جهان است.»
نتایج این تحقیق که در ژورنال پزشکی eClinicalMedicine منتشر شده، مبتنی بر ارزیابی از داده‌های جمع‌آوری شده در بازه زمانی ۱۲ ساله، میان سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ است. محققان در این بررسی، نمرات تنهایی بیش از ۱۲ هزارشرکت‌کننده بالای ۵۰ سال را بررسی کرده‌اند که فاقد سابقه عارضه مغزی بوده‌اند.
نمره تنهایی، روشی بالینی برای ارزیابی میزان تنهایی و انزوای افراد در جامعه و شاخصی برای نشان دادن میزان گرایش افراد به مشارکت اجتماعی است .
محققان در این مطالعه، شرکت‌کنندگان را بر اساس نمرات تنهایی خود در طول زمان به چهار گروه مختلف تقسیم کردند. نتایج تکان‌دهنده این تحقیق حاکی از آن بود که افراد جانمایی شده در گروه منزوی‌‌ها با کمترین میزان مراوده، ۵۶ درصد بیش از دیگران با خطر سکته مغزی مواجه شدند.
اگرچه این تحقیق شواهدی قاطع از ارتباط میان انزوای مزمن و خطر سکته ارائه می‌دهد، اما نویسندگان این مقاله به برخی محدودیت‌ها اشاره کردند و معتقدند این یافته‌ها اگرچه در مورد افراد میانسال و مسن درست است، اما ممکن است به جمعیت‌های جوان‌تر قابل تعمیم نباشد.
