اعتصاب غذای وریشه مرادی، زندانی سیاسی، در پی انتقال به بند ۲۰۹ زندان اوین
بر اساس اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال، وریشه مرادی (جوانا سنه)، زندانی سیاسی روز سه‌شنبه ۲۵ اردیبهشت از بند زنان به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. مرادی در اعتراض به این اقدام دست به اعتصاب غذا زده است.
انتقال مرادی به بند ۲۰۹ زندان اوین پس از ۲۸۹ روز بلاتکلیفی و با وجود پایان تحقیقات دستگاه قضایی جمهوری اسلامی درباره اتهامات این زندانی سیاسی صورت می‌گیرد.
پیش‌تر و در هفته گذشته، تمام تماس‌های تلفنی و ملاقات‌های حضوری مرادی با دستور مستقیم ابوالقاسم صلواتی، قاضی دادگاه انقلاب، لغو شده بود.
هم‌زمان، پخشان عزیزی، یکی دیگر از زنان محبوس در زندان اوین خبر داد در اعتراض به این اقدام غیرقانونی صلواتی و همچنین انتقال مرادی به بند ۲۰۹ دست به اعتصاب غذا می‌زند.
عزیزی تاکید کرد تا زمان بازگشت مرادی به بند زنان، به اعتصاب غذای خود ادامه خواهد داد.
جلسه رسیدگی به اتهامات این زندانی سیاسی قرار بود در روزهای ۲۱ فروردین و ۲۴ اردیبهشت سال جاری در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست صلواتی برگزار شود. هر دوی این جلسات به دلایل نامشخص لغو شدند.
مرادی روز ۱۰ مردادماه ۱۴۰۲ همراه با ضرب و شتم شدید از سوی نیروهای امنیتی در حوالی سنندج بازداشت شد.
پس از آن در تاریخ ۱۷ آبان، رسانه‌های نزدیک به نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی در گزارشی از بازداشت مرادی و دو شهروند کُرد دیگر به نامهای پخشان عزیزی و سیروان محمدرضایی خبر دادند و آن‌ها را عضو «پژاک»، حزب حیات آزاد کردستان معرفی کردند.
گزارش‌های رسیده به ایران‌اینترنشنال در بهمن سال گذشته از شکنجه مرادی در بازداشتگاه وزارت اطلاعات حکایت داشت.
بر اساس این گزارش‌ها، مرادی و عزیزی با اتهاماتی نظیر «بغی» تفهیم اتهام و پرونده‌هایشان برای رسیدگی به دادگاه انقلاب تهران ارجاع شدند. اتهام بغی می‌تواند به صدور احکام سنگین همچون اعدام منتهی شود.
در اسفند ۱۴۰۲، مرادی و عزیزی به همراه ۹ زندانی سیاسی زن دیگر در نامهای از زندان اوین با گرامی‌داشت هشتم مارس، روز جهانی زنان، تاکید کردند آشکار کردن آپارتاید جنسیتی می‌تواند در مسیر مبارزه علیه تبعیض و ستم راه‌گشا باشد.
در این نامه آمده است آپارتاید جنسیتی «از نهادینه بودن سلطه گروهی بر گروه دیگر و هم‌زمان اعمال تبعیض شدید و نظام‌مند از سوی قانون و حاکمیت بر زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی سخن می‌گوید و کلیت رژیم‌های ارتجاعی حاکم بر آن‌ها را به تصویر می‌کشد».
