روایت نرگس محمدی از منع مجدد انتقالش به بیمارستان به دلیل نپذیرفتن حجاب اجباری
صفحه اینستاگرام نرگس محمدی ضمن انتشار یک فایل صوتی از زندان که در آن زندانیان زن شعار می‌دهند «برادر زندانی حمایت حمایت»، خبر داد صبح روز چهارشنبه ۲۴ آبان بار دیگر به دلیل تن ندادن به حجاب اجباری از انتقال این برنده جایزه نوبل صلح به بیمارستان قلب جلوگیری شد.
قرار بود امروز نرگس محمدی را برای انجام عمل آنژیو قلب از زندان اوین به بیمارستان منتقل کنند.
او در روایتی درباره این موضوع نوشت: «امروز ۲۴ آبان ماه پس از صدور مجوز دادستان و هماهنگی با بیمارستان برای انجام آنژیو اورژانسی، ساعت ۹ صبح به راهرو رفتم. رییس اندرزگاه گفت دادستان دستور کتبی داده بدون روسری امکان رفتن به بیرون از بند نداری. گفتم شما می‌دانید که وضعیت قلب من چگونه است؟ گفت بله اما اگر روسری سر نکنی آنژیو نخواهی شد.»
محمدی در ادامه تاکید کرد که «نظام ننگین و سرافکنده دینی استبدادی زن‌ستیز» برای بقای حکومتش از هر ابزاری «برای ایجاد رعب و وحشت، سرکوب، کشتار و شکنجه و ویرانی جامعه» استفاده می‌کند.
به گفته این فعال مدنی، «وظیفه انسانی ماست» که در مقابل «طغیان بی‌پروا و ظالمانه حکومت» سکوت نکنیم و دست از مقاومت و مبارزه برنداریم.
او تاکید کرد: «من، نرگس محمدی، اعلام می‌کنم "حجاب اجباری" یکی از ابزار قدرتمند سلطه‌طلبی و سرکوب جامعه به‌ویژه زنان ایران است که تحت هیچ شرایطی به آن تمکین نخواهم کرد.»
محمدی به تاکید اعلام کرد «دادستان قوه ظالم قضاییه جمهوری اسلامی» گفته که علی‌رغم اطمینانش از نیاز اورژانسی نرگس محمدی به درمان قلب، به دلیل «عدم تمکین او از "حجاب اجباری"»، اجازه درمان نمی‌دهد: «و من با صدای بلند اعلام می‌کنم: من تا پای جانم برای آزادی و برابری ایستاده‌ام، تا تحقق دموکراسی از پای نخواهم نشست. "حجاب اجباری" را نه با شعار بلکه در عمل، چون مهسا، نیکا، غزاله، سارینا و آرمیتا با جانم بر سرتان آوار خواهم کرد.»
بر اساس نتایج آزمایش‌های پزشکی انجام گرفته در هفته گذشته، نرگس محمدی دچار «گرفتگی دو رگ قلب، جمع شدن مایع دور قلب و التهاب شدید مری» است.
نرگس محمدی پیش‌تر خبر داده بود روز ۱۷ آبان «بدون روسری، با کت و دامن» از زندان اوین به بیمارستان منتقل شده و ساعاتی بعد به زندان بازگشته است.
او از صبح دوشنبه ۱۵ آبان در اعتراض به آنچه «سیاست جمهوری اسلامی برای تعلل و عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت زندانیان بیمار و از دست رفتن سلامتی و جان انسان‌ها» و «سیاست یا مرگ یا حجاب اجباری برای زنان ایران» خواند، اعتصاب غذا کرده بود.
هفت تن از هم‌بندی‌های این زندانی سیاسی هم از لحظه اعتصاب غذای محمدی لب به غذا نزدند و «علیه ظلم بی‌امان حکومت»، همراه و هم‌صدا با او اعتصاب کردند.
پس از بازگشت محمدی از بیمارستان به بند زنان اوین، او و هفت زندانی سیاسی هم‌بندش به اعتصاب غذای سه روزه‌شان پایان دادند.
یک هفته پس از این اتفاقات، مسوولان زندان بار دیگر از حضور نرگس محمدی در بیمارستان و عمل قلبش جلوگیری کردند.
در پست اینستاگرامی که صفحه محمدی منتشر کرده است، فایلی صوتی با عنوان «فریاد درخواست حمایت زندانیان بند پنج از مردان محبوس در بندهای چهار و شش» شنیده می‌شود که شعار می‌دهند: «برادر زندانی حمایت حمایت».
پیش‌تر برخی زندانیان سیاسی مانند سپیده قلیان گفته بودند در صورت عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت نرگس محمدی، ممکن است کل بند زنان دست به اعتصاب غذا بزنند.
روز نهم آبان رییس بهداشت و درمان سازمان زندان‌ها، رییس بهداری اوین، معاون سلامت اوین و پزشک متخصص قلب از بیمارستان رجایی برای معاینه محمدی و انجام اکو به داخل بند زنان زندان اوین رفتند اما به دلیل روسری سر نکردن نرگس محمدی، مسوولان زندان حتی حاضر نشدند او را به بهداری زندان منتقل کنند.
محمدی روز هشتم آبان برای دومین بار به دلیل سر نکردن روسری از دسترسی به خدمات درمانی مناسب و اعزام به بیمارستان محروم شده بود.
در روزهای هشتم و نهم آبان، محمدی و تعدادی از هم‌بندی‌هایش در حیاط زندان اوین تحصن کردند. این تحصن در اعتراض به ممانعت از اعزام این زندانی سیاسی به بیمارستان قلب به دلیل سر نکردن روسری بود.
به دنبال آغاز اعتصاب غذای این فعال مدنی زندانی، حمایت‌هایی از او شکل گرفت و واکنش‌هایی از جمله از سوی نهادهای حقوق بشری نشان داده شد.
سازمان گزارشگران بدون مرز محروم ماندن نرگس محمدی از دسترسی پزشکی را شدیدا محکوم کرد و کمیته نوبل درباره سلامتی این برنده جایزه نوبل صلح ابراز نگرانی شدید کرد.
در سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی درباره عدم رسیدگی پزشکی به زندانیان سیاسی و زیر پا گذاشتن حق دسترسی آنان به درمان مناسب از سوی مسوولان زندان‌ها در ایران منتشر شده است.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی در اوین، روز ۱۴ مهر برنده جایزه نوبل صلح سال ۲۰۲۳ شد.
بر اساس اعلام کمیته نوبل، او به دلیل مبارزه‌اش با ظلم علیه زنان ایرانی و تلاش برای ارتقای حقوق بشر و آزادی برای همه، شایسته دریافت این جایزه شناخته شد.