هم‌آغوشی ایران و روسیه به روایت گاردین؛ روس‌ها آهسته و نامحسوس به فوتبال بازگشته‌اند
گاردین، بازی دوستانه ایران و روسیه را نشانه بازگشت روس‌ها به دنیای فوتبال دانسته: اروپا ممکن است فوتبال روسیه را فراموش کند اما روابط نزدیک روس‌ها با کنفدراسیون فوتبال آسیا هشداردهنده است؛ همانقدر که غرب در برابر روسیه یکپارچه‌تر شده، ایران و روسیه محکمتر هم را در آغوش گرفته‌اند
هرچند سکوهای خالی استادیوم آزادی به چشم نویسنده گاردین آمده است، اما اضافه کرده که به هرحال جمعیتی که به استادیوم آمده بودند، آنقدری سر و صدا داشتند که توجه را به خود جلب کند: «آنتون میرانچوک بازیکن لوکوموتیو مسکو، پنج شنبه شب زیر پرتره غول‌پیکر رهبر سابق آیت الله خمینی بازی را آغاز کرد. حتی چند صد هوادار روس هم بودند که وقتی میرانچوک از روی نقطه پنالتی برای روسیه گلزنی کرد آنها را شادمان کند.»
گاردین به گلی که مهدی طارمی در اوایل نیمه دوم زد و بازی را به تساوی کشاند، اشاره کرده و البته نتیجه نهایی تساوی را «از نظر دیپلماتیک یک نتیجه مناسب به نظر می رسد.»
این روزنامه انگلیسی به همین بهانه سراغ روابط نزدیک ایران و روسیه رفته است: «در سال گذشته، در حالی که صفوف غرب در برابر روسیه بیشتر بهم نزدیک شده، این دو دولت خود را در آغوشی عمل‌گرایانه اما مشتاقانه‌تر گرفتار کرده‌اند. پول روسیه به پروژه های معدنی و زیرساختی ایران سرازیر شده است، تا جایی که اکنون بزرگترین منبع سرمایه گذاری خارجی ایران است. دو کشور سیستم های بانکی خود را به هم مرتبط کرده اند و مانورهای نظامی دریایی مشترک را آغاز کرده اند. و در ماه گذشته وزرای ورزش روسیه و ایران "یادداشت تفاهم متقابل" را امضا کردند و متعهد شدند که روابط ورزشی خود را تقویت کنند.»
نویسنده گاردین اما در مقایسه تلخ به همزنانی بازی اوکراین - انگلستان در عصر یکشنبه در ویمبلی لندن و روسیه - عراق در سن‌پترزبورگ اشاره کرده: «عصر یکشنبه، فوتبالیست‌های اوکراینی در استادیوم ومبلی حاضر می‌شوند تا با هیاهویی پرشور برگزار شوند: دریایی از پرچم‌ها و حرکات جسورانه، موجی از محبت و همبستگی که تقریباً در هر جایی که در سال گذشته سفر کرده‌اند به استقبال آنها رفته است. دقیقاً در همان زمان، روسیه در ورزشگاه کرستوفسکی سن پترزبورگ در اولین بازی تیم ملی خود در زمین خود از زمان آغاز جنگ سال گذشته به مصاف عراق خواهد رفت. آهسته و نامحسوس، روسیه به جریان بین المللی فوتبال بازگشته است و به نظر می رسد هیچ کس چندان از آن ناراحت نیست.»
گاردین به تعدیل مواضع اوکراین هم اشاره کرده است؛ «حتی اوکراین که خواستار اخراج ایران از جام جهانی به دلیل نقشش در تامین پهپادها برای ماشین جنگی روسیه بود، در این نمونه بی‌تفاوتی را به خشم ترجیح داده است. روسلان روتان، هفته گذشته گفت: «کشورهایی که با روسیه بازی می‌کنند، از تجاوز روسیه و کاری که روسیه با اوکراین انجام می‌دهد، حمایت می‌کنند. ما مجبور نیستیم به آن کشورها فکر و توجه کنیم. لایق توجه ما نیستند. نکته اصلی این است که روسیه را فراموش کنید.»
با توجه به اینکه روسیه و باشگاه‌هایش فعلا از یوفا خارج شده‌اند، و تا زمانی که جنگ ادامه دارد، هیچ چشم‌انداز برای بازگشت آنها وجود ندارد، ممکن است روسیه تصمیمات دیگری بگیرد.
این تیم در کنار بازی های دوستانه با ایران و عراق، برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیای مرکزی در قرقیزستان و ازبکستان در تابستان امسال ثبت نام کرده است. و بنابراین در حالی که اوکراین با سرعت بیشتری در مدار اروپا می چرخد، مرکز ثقل روسیه به سمت شرق به سمت آسیا حرکت کرده است، اتفاقی که ممکن است حتی در نهایت رسمی شود.
در هفته‌های اخیر روسیه به کنفدراسیون فوتبال آسیا پیشنهاد عضویت داده است و گفته شده که در نهایت ممکن است به طور کامل به یوفا پشت کند و فوتبالیست‌هایش را به رقابت بازیکنانی از عربستان سعودی، گوام و استرالیا مجبور کند.
بزرگترین باشگاه‌های روسیه مطمئناً علاقه ندارند درآمد هنگفت لیگ قهرمانان اروپا نسبت به آسیا را از دست بدهند، اما همانطور که دنیس روگاچف، معاون دبیرکل فدراسیون فوتبال روسیه اخیرا گفته است، "همه سناریوها در حال بررسی هستند“.
طبیعتاً در اینجا سیاست بیشتر تاثیر دارد؛ هرچه انزوای بین‌المللی روسیه طولانی‌تر باشد، خطر سقوط تیم ملی، شاید حتی مهاجرت دسته‌جمعی فوتبالیست‌ها بیشتر می‌شود. عضویت در کنفدراسیون آسیا به فوتبال روسیه امکان حضور ثابت و مداوم در بازی‌ها و همچنین مسیری بسیار آسان‌تر برای صعود به جام جهانی را می‌دهد. ضمن اینکه برای کنفدراسیون فوتبال آسیا، پذیرش روسیه فوراً باعث افزایش نفوذ و اعتبار در صحنه جهانی خواهد شد، حتی اگر مسیر عضویت کامل از نظر بوروکراسی پیچیده باقی بماند.
اما بی‌تردید هم‌سویی آسیایی روسیه بعد نمادین‌تری نیز دارد: بخشی از یک محور ژئوپلیتیک گسترده‌تر که حتی اگر از جنگ در اوکراین آغاز نشده باشد، اما مطمئناً با آن سرعت گرفته است. در شرایطی که ولادیمیر پوتین به اروپا پشت کرده و به دنبال افزایش همکاری های انرژی و امنیتی با چین و هند و خودکامگی های جهان عرب است، شاید همکاری ورزشی نزدیکتر گام بعدی طبیعی باشد.
کمیته بین‌المللی المپیک تصمیم گرفته است که ورزشکاران روس را در بازی‌های سال آینده پاریس مجاز کند. ویمبلدون قرار است ماه آینده محرومیت خود از تنیسورهای روسی را لغو کند. در همین حال، فوتبالیست‌های روسیه در می‌یابند که همیشه و همیشه حریف دیگری برای بازی وجود دارد.