روز جهانی دختر؛ دانش‌آموزان دختر در ایران نه سر تسلیم که بال پرواز دارند
در روز جهانی دختر (۱۱ اکتبر) جهان مات شجاعت دانش‌آموزان دختر در ایران است. دختران نوجوانی که اغلب با گیسوان بلند و باز، بسته یا بافته، صاف یا مواج راه می‌روند و شعار سر می‌دهند. موهایی مثل آبشاری خروشان -همچون خودشان- که روی مانتوی مدرسه‌شان رها شده.
دختران نوجوانی که مثل زنان، در غم از دست رفتن هموطنانشان، مویه‌کنان مو نچیده‌اند. سوگواری دختران نوجوان، خشمی غران است که می‌خروشد و آرام نمی‌گیرد و انگشت وسط را به سمت دیکتاتور نشانه می‌رود.
حمله پلیس و ماموران لباس شخصی به مدارس، اخراج و دنبال کردن دختران نوجوان برای بازداشتشان و آنچه یک تحلیلگر «رها کردن الوات و سگ‌های خامنه‌ای» در بین دختران دانش‌آموز خوانده نیز صدای آن‌ها را خاموش نکرده است.
در ادامه یادداشت منتشر شده در «فمینیست جاینت» به قلم منی الطحاوی، نویسنده زن مصری، درباره رهبری دختران نوجوان در اعتراضات اخیر در ایران را بخوانید:
وقتی خشم دختران فوران کند، بنای مردسالاری به لرزه می‌افتد. و چه چیزی نفس‌گیرتر از وقتی دختران دانش‌آموز به مردسالاری نه بگویند؟
نگریستن به انقلاب ایران، مانند خیره شدن به خورشید است؛ نور آن چشم‌هایتان را می‌زند اما هر بار که چشم‌ها را می‌بندید، رد پایش هنوز آنجاست.
در این انقلاب، موضوع از «نه» گذشته و به «می‌خواهم» رسیده که آغاز فهرستی است از آنچه دختران می‌دانند لایق آنند و طلب خواهند کرد.
من یک بار در متن تقدیم یکی از کتاب‌هایم خطاب به دختران خاورمیانه و شمال آفریقا نوشتم: «جسور و شورشی باشید، نافرمانی کنید و بدانید که شما لایق آزادی هستید.»
و حالا فوران دختران ایران‌زمین مثل این است که من چشم باز کرده‌ام و آنچه می‌خواستم، به تحقق پیوسته است: دخترانی که با حجاب اجباریشان فشرده در مشت، جسور، طغیانگر و نافرمان شده‌اند. انگشت وسط‌شان را به مردسالاری که حجاب اجباری را به آنان حاکم کرده، نشانه می‌روند و می‌دانند که لایق آزادی‌اند و حالا می‌دانم که این دخترها رویا نیستند بلکه خود حقیقت‌اند. فانتزی نیستند بلکه جوشیده و خروشیده‌اند و با شکوه تمام نمایان شده‌اند.
زنان و دختران ایران می‌گویند دلتان خوش نباشد که فقط به تغییر رژیم راضی می‌شویم. ما بیش از آن را تغییر خواهیم داد.
دختران خوب و سر به زیر از مردسالاری می‌ترسند اما دختران جسور، طغیانگر و نافرمان، مردسالاری را می‌ترسانند.
آیا دختران دانش‌آموز در ایران که این‌چنین پرشکوه و عظیم خروشیده‌اند، هرگز به آنچه پیش از آن بوده‌اند باز می‌گردند؟
من خشم و قاطعیتی در آن‌ها می‌بینم که مهار نخواهد شد.
من انگشت وسط نشانه‌رفته‌ای می‌بینم که مردسالاری را هدف گرفته است.
زنان ایران آغازکننده این انقلاب‌اند و آن را پیش خواهند برد.
شکوه و قدرت گوارای دختران ایران برای خشمشان، جرأتشان، جسارتشان و طغیانگریشان و از همه مهم‌تر، برای آنچه که به آن پی برده‌اند: اینکه آنان لایق آزادی‌اند.
