حمله به تاج به دلیل حق پخش؛ چه کسی نمی‌خواهد باشگاه‌ها به پول برسند؟
درحالی که مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال روز گذشته با اظهار تعجب درباره پخش بازی تیم ملی ایران با بلغارستان از صدا و سیمای جمهوری اسلامی، گفته بود در ایران کسی حق پخش این بازی را نخریده است، برخی رسانه‌های داخل ایران به دلیل درخواست حق پخش، به فدراسیون فوتبال حمله کرده‌اند.
بهانه حمله به تاج، نامه‌ای‌ست به صدا و سیما با امضای هدایت ممبینی، دبیرکل فدراسیون فوتبال که از تلویزیون می‌خواهد برای پخش زنده این دیدار، فکری کند. در این نامه آمده که صدا و سیما باید برای در اختیار گرفتن سیگنال‌های بازی، ۴۰ هزار دلار پرداخت کند.
دیروز تاج دراین‌باره گفت: «در خصوص بلغارستان ما تا آخرین لحظات دنبال این بودیم که یک تفاهمنامه امضا کنیم اما یک‌باره این تفاهم انجام نشد و بازی هم پخش شد. البته ۱۱ کشور این بازی را خریده بودند، سوئد و بلغارستان و آلمان و اسلوونی خریده بودند و حق پخش انجام شد.»
او گفت: «ما هیچ پولی نگرفتیم. قرار بود ۳۰ هزار دلار بدهند، اما اصلا قراردادی بسته نشد که پولی هم بدهند. نمی‌دانم چطور این بازی را پخش کردند.»
تاج گفت: «از این بازی که گذشت، از بازی بعدی امیدوارم بازی‌ها با یک قرارداد با صداوسیما پخش شود. صرف‌نظر از مبلغ، هر پخش قرارداد باید با قرارداد انجام شود. برای بازی آنگولا هم نمی‌دانم و امیدوارم این اتفاق بیفتد.»
مهدی تاج یک سال پیش که در انتخاباتی پر حرف و حدیث به فدراسیون فوتبال برگشت، وعده داد که حق پخش فوتبال ایران را از صدا و سیما بگیرد، او در یک سال گذشته، بارها در این باره حرف زده، هرچند که اگر وعده حق پخش هم نداده بود، به دلیل اجبار AFC برای مجوز حرفه‌ای باشگاه‌ها، به رایزنی برای بوجود آمدن سازوکاری در‌این باره مجبور می‌شد.
هرچند که رسانه‌های منتقد رییس فدراسیون فوتبال معتقدند «او می‌داند مطرح کردن حق پخش موجب می‌شود که هواداران سمت او بایستد و ناکارآمدی‌ها و حواشی زیاد فدراسیون را از خاطر ببرند.»
اما نکته مهم اینجاست که حق پخش، به عنوان بزرگترین منبع درآمد باشگاه‌های ورزشی، اگر به باشگاه‌های فوتبال ایران پرداخت شود، از ورشکستگی بزرگ فوتبال ایران پیشگیری می‌کند. به هرحال حق پخش، چوب همیشه کارآمد در دست فدراسیون فوتبال است که می‌تواند در هر موضوعی بالا ببرد؛ در ماجرای عجیب برگزاری دربی استقلال و پرسپولیس در قطر هم بهانه اول، درآمد حق پخشی بود که در صورت بازی در دوحه، به دو تیم می‌رسید.