ابوالفضل کریمی، نوجوان بازداشت شده طی اعتراضات آبان۹۸ که در زندان تهران بزرگ محبوس است، در نامه‌ای نوشته که نیروهای امنیتی حین بازجویی و برای اخذ اعترافات اجباری از او، علاوه بر شکنجه و ضرب و شتم، تهدید کرده‌اند که دوست دخترش را بازداشت و مورد تجاوز قرار می‌دهند.

بخشی از نامه این زندانی سیاسی نوجوان در وب سایت مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، هرانا، منتشر شده است. کریمی که قبل از بازداشت کارگر و نان‌آور خانواده بوده، در این نامه ضمن شرح وضعیت خود تاکید کرده که نیروهای امنیتی در جریان بازجویی‌ها، او را به شدت مورد شکنجه و ضرب ‌و ‌شتم قرار داده و تهدید کرده‌اند در صورت نپذیرفتن اتهامات و اعترافات مورد نظرشان، نزدیکانش و از جمله دوست دخترش را نیز بازداشت کرده و مورد تجاوز قرار می‌دهند.

ابوالفضل کریمی پس از بازداشت در جریان اعتراضات آبان ماه، از سوی دادگاه انقلاب تهران به ۲۷ ماه زندان  و پرداخت ۱۰ میلیون تومان جریمه نقدی محکوم شده و اکنون در زندان تهران بزرگ در حال سپری کردن دوران محکومیت است.

این زندانی سیاسی که هنگام بازداشت زیر ۱۸ سال داشته، در نامه خود از زندان تهران بزرگ، گفته است: «در [زندان] اوین بازجویی شدم. گفتند اگر حرف نزنی مادرت را می‌آوریم اینجا. گفتم آخر چه باید بکنم؟ گفتند این اسلحه را گردن بگیر. گفتم بدبخت می‌شوم زندگی‌ام خراب می‌شود. بعد گفتند دوست دخترت را می‌آوریم اینجا ترتیبش را می‌دهیم.»

 در بخشی از نامه، این زندانی سیاسی نوجوان گفته است که تحت فشار نیروهای امنیتی در زندان اوین و تهدید آنها در خصوص تجاوز به نزدیکانش «به شدت شکنجه روحی» شده است.

ابوالفضل کریمی در نامه خود گفته که ز زمان بازداشت در جریان اعتراضات آبان ماه نزدیک به ۵۰ روز در سلول انفرادی بند ۲-الف اطلاعات سپاه پاسداران بودم. بعد از آن ۱۵ روز نیز بند عمومی بودم. در تمام این مدت تنها یکبار توانستم با خانواده‌ام تماس بگیرم.

این زندانی سیاسی نوجوان در بخشی از نامه خود نوشته که پس از مدتی به زندان تهران بزرگ منتقل شدم و در «اینجا روزهایم به سختی می‌گذرد. با فکر به مادری که قلبی مریض دارد و به تازگی عمل کرده و به کبد چرب نیز مبتلا شده است. جز من کسی کمک‌حال مادرم نیست.»

او در نامه خود از زندان تهران بزرگ نوشته که «من از مادرم مراقبت می‌کردم، پدرم نیز پای خود را از دست داده است و پیش از بازداشت من خرج خانواده را تامین می‌کردم. نمی‌دانم در این چند ماه چه کسی از خانواده‌ام مراقبت کرده و به پدرم کمک می‌کند.»

مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، هرانا، نوشته ابوالفضل کریمی متولد ۶ آذر ۱۳۸۰، کارگر و تنها نان‌آور خانواده بوده و در زمان بازداشت کمتر از ۱۸ سال داشته است.

پیش از این گزارش‌های متعددی درباره بازداشت‌شدگان در خصوص اعمال خشونت جنسی و تهدید به تجاوز علیه بازداشت‌شدگان در ایران منتشر شده است.

سازمان عفو بین‌الملل ۲۶ دی ماه ۹۸ در گزارش از سرکوب اعتراضات در ایران اعلام کرد که ‌دست‌کم یک زن از بازداشت‌شدگان اعتراضات اخیر در بازداشتگاه مورد خشونت و آزار جنسی قرار گرفته است.

در گزارش عفو بین‌الل تاکید شده بود که این زن به دست ماموران امنیتی لباس شخصی بازداشت شده و چندین ساعت در یکی از پاسگاه نیروی انتظامی در بازداشت بوده است و به گفته یک منبع مطلع «او را در مدت بازداشت‌ به اتاقی برده‌اند که در آنجا یک مامور امنیتی او را وادار به رابطه‌ جنسی دهانی کرده و تلاش کرده به او تجاوز کند.»

از زمان اعتراضات آبان ماه که خبرگزاری رویترز شمار کشته شدگان آن را بیش از یک هزار و ۵۰۰ نفر اعلام کرده و خود مقام‌های جمهوری اسلامی کشته شدن ۲۶۰ نفر و بازداشت هزاران تن از معترضان را تایید کردند، تاکنون هیچ نهاد مستقل و حتی نمایندگان مجلس اجازه بازدید از زندان و بازداشتگاه‌های محل نگهداری معترضان را نداشته‌اند.

کمتر از یک ماه قبل، در چهارشنبه چهارم تیر ماه  علی قهرمانی و رضا بیات، دو تن از بازداشت‌شدگان اعتراضات آبان۹۸، در تیپ پنج زندان تهران بزرگ با حمله دو زندانی جرایم عمومی مواجه شده و به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.

یک روز قبل از حمله به این دو بازداشتی اعتراضات آبان در زندان فشافویه، جمعی از زندانیان سیاسی که در این زندان نگهداری می‌شوند در نامه‌ای شرایط این زندان را «جهنمی» توصیف کرده و  با اشاره به مشکلات متعدد بهداشتی و شیوع کرونا، به رفتار دوگانه و سلیقه‌ای مقام‌های قضایی و بلاتکلیفی بازداشت‌شدگان آبان‌ اعتراض کردند.

از جمله مواردی که زندانیان سیاسی در فشافویه به آن اشاره کردند وجود بیماری کرونا و نبود امکانات بهداشتی لازم در این زندان است. آنها تاکید کردند که با وجود قرار گرفتن این زندان در منطقه‌ای بیابانی و گرمای بسیار زیاد، سیستم‌های خنک‌کننده‌ زندان ضعیف و ناکارآمد است. آنها همچنین به وجود جانورانی چون رتیل، پشه، مگس، هزارپا، سوسک، ساس و موش در این زندان اشاره کردند.

بی‌توجهی مقام‌های مسئول به وضعیت بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها، نامه‌ها و دادخواهی بازداشت شدگان پیشتر منجر به کشته شدن بسیاری از بازداشت‌شدگان شده است. علیرضا شیرمحمد علی، زندانی سیاسی محبوس در تیپ ۱ سالن ۱۱ زندان تهران بزرگ که شامگاه ۲۰ خرداد ۱۳۹۸ در پی حمله  دو نفر از  زندانیان جرائم غیرسیاسی با چاقو کشته شد، یکی از زندانیانی است که نامه‌ها و حتی اعتصاب غذای او با بی‌توجهی مقام‌های قضایی مواجه شده بود.