اگر تیم‌ملی کشتی آزاد جوانان ایران با حاشیه‌ها و گرفتاری‌های فراوان و جاماندن نفر در فرودگاه و خط‌خوردن مهره‌ی اصلی وزن ۶۵کیلوگرم، وارد صحنه رقابت‌های قهرمانی جوانان جهان در تالین استونی شد اما تیم‌ملی کشتی فرنگی ایران با درایت افزون‌تر و همدلی و وفاق بیشتری عازم سفر شد تا پس از دو سال قهرمانی در دنیا، در پی کسب سومین جام قهرمانی باشد.

در مسابقات پنج وزن اول تیم ایران با کمترین فاصله از تیم روسیه، در جایگاه دومی قرار داشت و تیم‌های تعقیب‌کننده ایران، به‌دلیل اختلاف زیاد امتیاز به نظر نمی‌رسید که تهدیدکننده باشند اما وقتی‌که در مرحله یک‌چهارم نهایی پنج وزن دوم، ناگهان سه شکست مقابل نام کشتی‌گیران ایران نوشته شد و ابوالفضل سیدمهدوی هم با شکستی غیرمنتظره روبه‌رو شد، ناگهان تیم ایران افت کرد.

در پنج وزن نخست نمایش خوب محمد ناقوسی و علی‌اکبر یوسفی که مدال طلای اوزان ۷۷ و ۱۳۰ کیلوگرم را با شایستگی بر گردن آویختند به‌همراه دو مدال برنز پویا دادمرز و شاهین بداغی، امیدهای تیم ایران را حفظ کرد اما وقتی حسین فروزنده کشتی‌گیر باتجربه‌ی تیم ما که سابقه‌ی چندین حضور در رقابت‌های جهانی و آسیایی را داشت، در مرحله  نیمه‌پایانی مقابل حریف مجارستانی ایست‌وان تاکاکس ناباورانه ۷-۱۶ شکست‌خورد، هیچ نماینده‌ای در پنج وزن دوم راهی دیدارهای فینال نشد. فروزنده علی‌رغم آسیب‌دیدگی تا زمانی‌که فراموش می‌کرد در صحنه جهانی مسابقه می‌دهد خوب بود و جنگنده اما به‌محض اینکه به‌یاد می‌آورد در مقابل رقیبی از مجارستان کشتی می‌گیرد، دچار به‌هم ریختگی ذهنی می‌شد و همین نبود اعتماد‌به‌نفس در دیدار رده‌بندی هم او را رها نکرد تا نهایتا نفر پنجم دنیا شود.

در رقابت‌هایی که تیم‌ها به‌هم نزدیک هستند، مرحله یک‌چهارم نهایی اهمیت ویژه‌ای دارد و هدایت نفرات بسیار مهم‌تر و البته پیچیده‌تر می‌شود چرا که نفر برنده شانس کسب مدال‌اش افزایش می‌یابد اما نفر بازنده در این مرحله، بعضا چیزی نمی‌شود. تحت چنین فشار استرس‌زایی، تدابیر مناسب تاکتیکی و روانشناسیِ ورزشی می‌تواند بسیار راهگشا باشد از این‌جهت که کشتی‌گیران گروه‌های سنی پایه و حتی بزرگ‌ترها وقتی شاهد شکست‌خوردن هم‌تیمی‌های پرامیدشان می‌شوند، بیش از پیش دچار تأثر می‌شوند و امکان جمع‌وجور کردن خود را از دست می‌دهند.

محمد ناقوسی ۱۸ساله، پارسال نفر سوم نوجوانان جهان شده‌بود و با کسب مدال طلای جوانان دنیا از حالا برای محمدعلی گرایی -نفر سوم سال ۲۰۱۷ جهان و قهرمان بازی‌های آسیایی جاکارتا- خط و نشان کشید. او به‌همراه علی‌اکبر یوسفی اگر فرصت پیدا کنند تا با ملی‌پوشان بزرگ‌سال مسابقه بدهد، خواهند توانست تا تیغِ تیز و جوهر خود را به نمایش بگذارند. یوسفی که پیشینه‌ای ندارد و در چندماه اخیر درخشان ظاهر شده، ۹ماه پیش در رقابت‌های جهانی گروه سنی زیر ۲۳ سال جهان هم نفر سوم دنیا شده بود آن‌هم فقط با یک باخت مقابل زیادی پاتاریدزه گرجستانی و نامدار. سال پیش در گروه سنی جوانان امین میرزازاده هم مدال طلا کسب کرد و البته بعدا آسیب‌ دید و همچنان دور است از صحنه. یوسفی و میرزازاده می‌بایست به‌دقت تحت نظر باشند چرا که موجودیت فعلی فوق‌سنگین ایران به سنین بازنشستگی رسیده‌اند و البته ناکارایی‌شان هم بارها در صحنه جهانی دیده شده.

 

پویا دادمرز در وزن ۵۵ کیلوگرم در حالی به مدال برنز رسید که او دو سال پیش قهرمان جهان شده‌بود با این‌حال او استعدادی‌ست که به‌اتفاق پویا ناصرپور می‌توانند خلأ وزن اول ایران را پوشش بدهند. شاهین بداغی هم به مدال برنز رسید در وزن ۶۳ کیلوگرم در حالی‌که او هم ۱۸ ساله است و نفر دوم نوجوانان جهان در سال ۲۰۱۸. از او در آینده بیشتر خواهیم شنید اگر در مسیر راه دشوار قهرمانی، به جاده خاکی نزند و به بیراهه نرود.

در جمع برنزی‌های تیم ایران، طعم مدال محمدرضا رستمی با بقیه فرقی دارد اساسی؛ او که اهل شیراز است در آخرین شب مسابقات بیش از اندازه‌های خودش کشتی گرفت و واقعا با تمام وجود جنگید و از جان مایه گذاشت تا برابر ایسماعیل گون از ترکیه ۵-۶ ببرد. بردی که تضمین‌کننده سکوی نایب‌قهرمانی ایران شد تا ترک‌ها که در پنج وزن دوم کولاک به‌راه انداخته‌بودند، با برخورد به صخره مستحکم ایران، راضی به ایستادن بر سکوی سوم دنیا بشوند. در رده‌بندی نهایی سرانجام تیم روسیه با کسب ۴ مدال طلا، دو نقره و یک برنز و در مجموع با کسب ۱۵۷ امتیاز اول شد. ایران با کسب دو مدال طلا و سه برنز با ۱۲۱ امتیاز در جایگاه دومی دنیا ایستاد. ترکیه با کسب یک مدال طلا توسط کرم کمال آینده‌دار و نیز چهار مدال برنز اوزان سنگین و با ۱۱۷ امتیاز سوم دنیا شد.

پدیده این دوره از رقابت‌های جهانی، نماینده بسیار خوش‌فیزیک، شجاع و تکنیکی وزن ۹۷ کیلوگرم کوبا، گابریل کایندلان بود. او که ۶ ماه پیش‌تر در جام تختی از کشته‌ی رقبا پشته ساخت در ماه‌های اخیر در رقابت‌های پان آمریکن هم بی‌رقیب بود. کایندلان (کیندلان) که هکتور میلیان قهرمان ۱۰۰کیلوگرم المپیک‌وجهان سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ را به ذهن‌ها متبادر می‌کند، قهرمان آینده‌ی این وزن المپیک‌وجهان خواهد شد.