مهدی مطهرنیا نگاهی به سفر روحانی به سازمان‌ملل داشته و نوشته است که اصولا رییس جمهوری در سیاست خارجی چندان کاره‌ای نیست و این را کشورهای دیگر هم فهمیده‌اند:

«رییس جمهوری در ایران، خود مهره‌ای از مهره‌های تصمیم‌ساز و نهادی از نهادهای تصمیم‌ساز در عرصه سیاست خارجی محسوب می‌شود و نه یک موجودیت دارای هستومندی تصمیم گیرنده و از این لحاظ، سفر رییس جمهوری، چه روحانی و چه شخص دیگر در قالب رییس قوه اجراییه به خارج از کشور، درمیان توده‌های مردم، موجب افزایش سطح توقعات از رییس دولت می‌شود. درحالی‌که او تنها در جایگاه رییس قوه اجرایی و نه درمعنای رییس دولت، سخن می‌گوید. این مساله باعث شده تا در دهه‌های اخیر، جهان نیز به این نکته واقف شود و در تصمیم‌گیری درباره ایران، سخن رییس جمهوری را سخن نهایی نمی‌داند و این مساله نفوذ سخنان رییس جمهوری را کاهش می‌دهد. شاهد این موضوع را در نوع برخورد آمریکا در پرونده هسته‌ای با روسای جمهوری کنونی و سابق ایران می‌توان دید. در نامه‌نگاری آمریکا در پرونده هسته‌ای، مخاطب رییس جمهوری نیست…. در این میان، آن‌چه از اهمیت زیادی برخوردار است، توجه به پشــتوانه بزرگی به‌نام ملت ایران است که با رای خود رییس جمهوری را انتخاب کرده‌اند و رییس جمهوری نیز با اتکا به آرای مردمی باید نماینده نیازها و آمال مردم باشد و از حقوق آن‌ها دفاع کند.»

فوریت طرح عفو عمومی که قرار بود شامل ایرانیان خارج از کشور شود، در مجلس رد شد. از همین رو، مصطفی کواکبیان، نماینده اصلاح‌طلب مجلس، در یادداشتی کوتاه در این‌باره نوشته است که همکارانش متوجه نیستند که با چنین عفوی چه سرمایه‌ای به ایران می‌آید:

«چرایی دنبال‌كردن بحث عفو عمومی مساله مهمی است كه اگر مخالفان به آن توجه كنند، از میزان مخالفتشان كاسته خواهد شد. عفو عمومی در مجلس بحث برسر چیزی درحدود دوهزار میلیارد دلار سرمایه ایرانیان مقیم خارج از كشور است و ما باید برای بازگشت این سرمایه‌ها تلاش كنیم. اگرچه بحثی درمورد مسائل امنیتی نیست و اگر كسی مرتكب تخلفی شده یا به‌عنوان مثال، اقدامی در راستای براندازی و خصومت علیه مردم كشور داشته، مورد حمایت این طرح نیست. ما به‌دنبال عفو عمومی از موضع عزت هستیم، نه از موضع ترس. ما می‌خواهیم از تاثیرگذاری بهانه‌جویی‌ها در مباحث حقوق‌بشری ممانعت كنیم. در حال حاضر، عدم توجیه برخی نمایندگان مخالف، منجربه عدم تصویب فوریت این طرح شده؛ متاسفانه نمایندگان مخالف از دیدگاهی مخالفت می‌كردند كه چندان ارتباطی به محتوای طرح نداشت، آن‌چنان‌كه در صحن شاهد بودیم، مثلا یكی از مخالفان به حادثه تروریستی اهواز اشاره كرد و گفت كه چون استكبار جهانی به‌دنبال ایجاد ناامنی در كشور است، نباید این طرح تصویب شود. اما این طرح ربطی به استكبار جهانی ندارد. تروریسم كوری كه در اهواز اتفاق افتاد و به استكبار جهانی وصل است، به‌طور قطع محكوم است. ما امروز در شرایط بسیار حساسی به‌سر می‌بریم. كسانی كه مخالف این طرح هستند، طوری صحبت می‌كنند كه گویا ما می‌خواهیم آمریكا را عفو كنیم. بحث ما این است كه برای افزایش اقتدار نظام جمهوری اسلامی و برای افزایش اعتماد عمومی و برای اینكه هر روز ما را متهم نكنند كه در زندان‌های شما چه می‌گذرد، این طرح مطرح شده است. این طرح شامل محكومیت قصاص و كسانی كه قصد براندازی نظام جمهوری اسلامی را داشته‌اند هم نمی‌شود. ما به‌دنبال ایجاد امنیت برای ایرانیانی هستیم كه به وطن خویش علاقه دارند و هیچ‌گاه خیانتی به منافع ملی ایران نكرده‌اند.»