اصطلاح جراحی پلاستيک از کلمه يونانی «پلاستيکوس» plastikos‎  گرفته شده که به معنی شکل دادن است. تاریخ نویسان معتقدند که اهالی مصر باستان نخستین افرادی بودند که دست به عمل زیبایی بینی زدند، آن‌هم حدود ۳ هزار سال قبل از میلاد مسیح.

پس از آن هندی‌ها بودند که نیاز به جراحی ترمیمی را احساس کردند. از آن‌جا که در هند باستان برای مجازات بسياری از تبهکاران، مجرمان و خيانت‌کاران، دستور به قطع اعضای بدن آن‌ها از جمله بينی، صادر می‌شد، در نتیجه نیاز زیادی به جراحی ترميمی احساس می‌شد.

گفته می‌شود، در دست نوشته‌های به جا مانده از یک نويسنده و طبیب هندی به نام «سوشراتا» Sushruta)‎) که در ۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح زندگی می‌کرده، شرح داده شده است که چگونه می‌توان لاله گوش و بينی صدمه ديده را با استفاده از روش پيوند، ترميم کرد.

این دست نوشته‌ها در قرن هفتم میلادی به عربی ترجمه شد و سپس به اروپا راه یافت. «گاسپاره تاگلیکوزی» (Gasparo Tagliacozzi) ایتالیایی که بسیاری وی را پدر جراحی پلاستیک می‌دانند با روش‌های «سوشراتا» آشنا شد. به گفته مورخان این پزشک ایتالیایی روش جدیدی را  در جراحی زیبایی، ابداع کرد. او برای مدتی پوست بازو را به بینی متصل می‌کرد و پس از ایجاد پیوند، فرم می‌داد. روشی بسیار ابتدایی، خشن و دردآور که بعدها به‌عنوان روش پایه برای «انتقال بافت از نقطه دیگری از بدن»، معرفی شد.

درسال ۱۹۲۸ یک جراح آلمانی به نام ژوزف «Jacques Joseph»  کتابی به‌نام «عمل زیبایی بینی و سایر جراحی‌های پلاستیک صورت» منتشر کرد و تکنیک‌های اصلاح شده جراحی برای عمل جراحی کوچک کردن بینی از طریق شکاف درونی را شرح داد. وی روش‌های مشابه رینوپلاستیک را برای مرد جوانی استفاده کرد، که به دلیل بینی بزرگش از حضور در جامعه خودداری میکرد.

امروزه اما جراحی پلاستیک دیگر به موارد خاص محدود نمی‌شود، بلکه به یک صنعت عظیم تبدیل شده و ملیون‌ها نفر در دنیا به انجام این‌گونه عمل‌ها روی میآورند.