روزنامه شهروند در بررسی خشونت علیه زنان در استان‌های خوزستان و کرمان که محل سه قتل ناموسی در هفته گذشته بود؛ مطلع شده که آبادان، شهری که در آن فاطمه برحی توسط همسرش سربریده شد و ریحانه عامری را پدرش به دلیل نوع پوشش و دیر آمدن به خانه کشته، اصلا خانه امن ندارد! 

به گفته مقامات انتظامی در خوزستان۴۰  درصد قتل‌ها، ناموسی است  و بعد از سیستان و بلوچستان رتبه دوم کشوری را دارد با این همه بالاترین مجازات برای قاتل فقط ۸ سال زندان است که این هم ممکن است با رضایت شاکیان بخشیده شود.

این خبر را بگذارید کنار اینکه ۷۵ درصد گمشدگان ستان خوزستان، زنان‌اند و علت ناپدید شدن  بیشتر آن‌ها هم فرار از خانه عنوان شده است. تا دو سال پیش هیچ خانه امنی در خوزستان نبود تا اینکه شهریور ۹۷ در اهواز نخستین خانه امن دایر شد.

دانشگاه علوم پزشکی آبادان سال ۹۴ از ۶۲۳ زن متاهل مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر آبادان آمارگیری کرده که نشان می‌دهد شیوع کلی خشونت ۷۲ درصد و خشونت فیزیکی و روانی بالای هفتاد درصد بوده است. با وجود چنین آمار بالایی از خشونت، آبادان فاقد خانه امن برای زنان خشونت‌دیده است. 

ماندانا صادقی، فعال اجتماعی ساکن آبادان می‌گوید: سال‌هاست که مسئولان می‌گویند شرایط منطقه‌ای و عشیره‌ای این زنان متفاوت است و قتل‌ها هم عشیره‌ای‌اند اما این درست نیست، چون همین مسئولان در مسائل سیاسی و اقتصادی بارها با سران شیوخ جلسه برگزار کرده  و با آنها ارتباط مستقیم دارند ولی حاضر نیستند در موضوع قتل‌های ناموسی ورود کنند.  

امیرعباس کلهر گزارشگر دنیای اقتصاد، از افزایش نسیه فروشی در مغازه‌های شهر تهران گزارش تهیه کرده و در گزارش خود نوشته است که قیمت کالاهای خوراکی هر روز گران‌تر می‌شود، برای برخی شهروندان خورد و خوراک قسطی شده و «بزن به حساب» برای بسیاری از سوپرمارکت‌های محلی واژه آشنایست. 

گزارشگر دنیای اقتصاد به سراغ صاحب مغازه‌ای در تهرانپاس رفته، او  می‌گوید بارها پیش آمده مشتری برای خرید چند کنسرو یا تخم مرغ پول کم آورده و بهش گفتم «باشه، بعدا بیار برامون» 

اما مغازه‌دار دیگری  در تجریش می‌گوید اینجا کسی حساب دفتری ندارد، آنقدر پول دارند که توپ هم منفجرشون نمی‌کند. صاحب سوپر مارکتی در الهیه می گوید: فقط دستفروش‌ها جنس نسیه می‌برند و سرماه هم حسابشون را تسویه می‌کنند.

محله سرچشمه تهران اما در این‌ مورد قصه دیگری دارد. فروشنده‌ای در این محله می‌گوید: دفترچه‌ای پر از نام و مبلغ دارد که بالاترین رقم بدهی‌اش ۲۰۰ هزار تومان است. فروشنده به قفسه‌های خالی مغازه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید: «اینجا حتی کسی نمی‌آید چیپس و پفک بخرد که بخواهم قفسه‌هامو پرکنم. فقط یک مدل کره و پنیر می‌آورم اون هم ارزون‌ترینش رو. اینجا مردم بارها شده جلوی سوپرمارکت سرشون را می‌اندازن پایین بخاطر حساب دفتری.»

سرچشمه محله‌ای قدیمی در تهران در محدوده بهارستان است، گزارشگراین روزنامه از اینجا پایین‌تر نمی‌رود و خبری از محلات جنوبی‌تر تهران هم نمی‌دهد.

هفته‌نامه اقتصادی تجارت فردا از آن دست مجلات تخصصی است که حتی برای آنها که سررشته‌‌ای از اقتصاد آکادمیک ندارند؛ مجله‌ای خواندنی و قابل استفاده است. از سال ۹۳ انتشارش را آغاز کرده و به سردبیری محمد طاهری که از روزنامه‌نگاران باسابقه حوزه اقتصاد است، اداره می‌شود. 

طرح روی جلد این شماره مجله، برای بسیاری از ما تصویر آشنایی است از یک سریال پرطرفداراسپانیایی به نام «مانی هایست» که در ایران به «خانه کاغذی» معروف است. تجارت فردا به مخاطبانش تماشای این سریال را توصیه کرده چون نشان می‌دهد، چاپ پول توسط سیاستمداران تفاوت چندانی با چاپ و سرقت پول از خزانه بانک مرکزی توسط سارقان مسلح ندارد.

تجارت فردا در این شماره گفت‌وگویی دارد با حمید آذرمند که درباره خطاهای سیاست‌گذاری یارانه‌ای توضیح داده و محمود اولاد هم از تبعات حمله گازانبری به بازارها و سیمین کاظمی از دلایل افزایش تعداد کودکان کار گفته است. 

پدرام سلطانی، فعال اقتصادی هم در پاسخ به چرایی ضعف سرمایه‌گذاری در ایران گفته اولا انگیزه و چشم‌اندازی برای آینده وجود ندارد و مهمتر از آن سرمایه‌گذار از سیاست‌گذار می‌ترسد و خود دولت به طور غیرمستقیم جلوی رشد سرمایه‌گذاری ثابت را در اقتصاد می‌گیرد.