شصت‌ویکمین فستیوال فیلم لندن با نمایش «نفس‌کشیدن»/ Breathe ساخته‌ی اندی سرکیس به‌طور رسمی افتتاح شد. فیلم‌سازِ حالا که پیش‌تر او را در هیأت غریب‌ترین نقش‌ها ازجمله گالوم در «ارباب حلقه‌ها»٬ کینگ‌کونگ و با فن‌آوری «ضبط پرفورمنس» به‌خاطر سپرده بودیم.

سِرکیس در «نفس‌کشیدن» که فستیوال تورنتو را هم افتتاح کرد به زندگی‌نامه‌ی رابین کاوندیشِ انگلیسی می‌پردازد که در اوج جوانی و زندگی مرفه خود به‌خاطر ابتلا به پولیو از گردن‌ به پایین فلج شد و باید با دستگاه نفس می‌کشید.

به او ازسوی پزشکان فرصتی ۳ ماهه داده شد اما او با همراهی و کمک همسر (با بازی کلر فوُی که در سریال «تاج» نقش ملکه الیزابت دوم را ایفا کرده) و دوستانش بیش‌تر از ۳ دهه بعد از آن زنده ماند و تازه برای کمک به سایر مبتلایان به این بیماری از هیچ سفر و کاری دریغ نکرد.

این ساخته‌ی سِرکیس، فیلمی محترم٬ انسان‌دوستانه و احساسات‌برانگیزی از آب درآمده که البته ای کاش بازیگر نقش کاوندیش، شخصی به‌جز گارفیلد بی‌استعداد بود.

فیلمی درباره‌ی امید به زندگی و براساس قصه‌ای واقعی که دردهه‌های شصت و هفتاد می‌گذرد و تا اندازه‌ای حس‌وحال و شور متعلق به این دو دهه را نیز در خود دارد؛ همین‌که درد و غصه‌ی این زوج، مرتب با جمع رفقا و مهمانی‌ها، سفرها و خوش‌گذرانی‌هاشان ازمیان می‌رود- باوجود خطرات و ریسکی که باهر حرکت متوجه رابین است- خود نشان‌دهنده‌ی روح پرشور دهه‌شصتی قصه‌ست که البته خالی از نشانه‌های این روزگار هم نیست؛ ستایش روح سرمایه‌داری و تأیید تلویحی «برگزیت» بخشی از آن است.

وقتی رهایی و آزادمنشیِ رابینِ انگلیسی باوجود محدودیت‌هایی که دارد٬ در برابر بیماران زندانی‌شده‌ی بیمارستانی در آلمان قرار می‌گیرد بیش‌تر نمودی سیاسی/ امروزی پیدا می‌کند.

جالب این‌که جاناتان کاوندیش٬ پسر واقعیِ رابین کاوندیش تهیه‌کننده‌ی فیلم «نفس‌کشیدن» است.

آن‌ها پیش‌تر هم‌راهِ شخص سرکیس کمپانی «ایماجینریوم استودیوز» رو بنانهادند که تهیه‌ی فیلم‌هایی مثل «ظهور سیاره‌ی میمون‌ها» یا «جنگ ستارگان: نیرو برمی‌خیزد» را در فهرست کارهاش دارد.