امروز، ششم ژوئیه (۱۵ تیرماه)، روز جهانی بوسه است و از آن‌جایی که تمام داستان‌های عاشقانه با یک بوسه به اوج می‌رسند، خبرگزاری سی‌ان‌ان به همین بهانه سراغ «بوسه فرانسوی» رفته و درباره دلایل معروف شدن این مدل ماچ‌وبوسه به «فرانسوی» گزارشی جالب منتشر کرده است.  

روی پرده سینما، اغلب فیلم‌های عاشقانه در حالی به پایان‌ نزدیک می‌شوند که تماشاگر بی‌تابانه منتظر وصال عاشق و معشوق و نگران ا‌ست مبادا این دو به هم نرسند. معمولا حدود دو ساعت زمان فیلم صرف افروختن این آتش اشتیاق در دل تماشاگر می‌شود. 

لحظه موعود اما زمانی فرا می‌رسد که زوج محبوب فیلم در چشم‌های یکدیگر خیره شده‌اند و هم‌زمان که نفس در سینه تماشاگران حاضر در سالن سینما‌ حبس شده است، روی دیگری خم می‌شوند و عاقبت، بوسه‌ای پرشور روی پرده سینما نقش می‌بندد. گاهی اوقات، کل صحنه از ابتدا تا انتها ناشیانه و مصنوعی اجرا می‌شود، اما در هر حال، سازنده به هدفش می‌رسد و لبخند رضایت بر لب تماشاگر می‌نشیند. اما چه شد که این سبک ماچ‌وبوسه پرشور به «بوسه فرانسوی» معروف شد؟ 

بوسه فرانسوی بعد از جنگ جهانی دوم باب شد

شریل کرشِنبام، نویسنده آمریکایی و مدیر اجرایی موسسه غیرانتفاعی ساینس دیبیت (Science Debate)، در کتابش با نام «علم بوسیدن» می‌نویسد اصطلاح «بوسه فرانسوی» در سال ۱۹۲۳ به زبان محاوره انگلیسی راه یافت.  

واقعیت این است که هنوز هیچ‌کس دقیقا نمی‌داند چرا از چنین اصطلاحی برای اشاره به این نوع ماچ‌وبوسه استفاده می‌کنیم. کرشِنبام می‌گوید شاید آمریکایی‌هایی که به فرانسه سفر می‌کردند و زنان فرانسوی را می‌بوسیدند این اصطلاح را باب کردند، خصوصا که آن‌جا زن‌ها حین بوسه آزادانه و راحت‌تر از زبانشان استفاده می‌کردند و به این ترتیب، بوسه فرانسوی مصطلح شده است.  

با این حال، ظاهرا مدتی طول کشید تا این اصطلاح‌ــ و حتی کاربرد آن‌ــ در ایالات متحده آمریکا رایج شد. آن‌طور که کرشِنبام توضیح می‌دهد تازه بعد از جنگ جهانی دوم بود که آمریکایی‌ها رفته‌رفته به بوسه فرانسوی عادت کردند. او راه یافتن فرهنگ بوسه فرانسوی به آمریکا را به نظامی‌هایی نسبت می‌دهد که زمان جنگ برای خدمت به اروپا رفته بودند و در بازگشت، این سبک و سیاق ماچ‌و‌بوسه را به خانه آوردند. آیا تصویر نمادین ملوان آمریکایی را که در حال بوسیدن زنی در میدان تایمز است به یاد می‌آورید؟ دقیقا از همان دوران این سبک ماچ‌و‌بوسه باب شد. 

البته در فرانسه این نحوه بوسیدن تابو نبود و افراد با آن مشکلی نداشتند. مهم‌تر این‌که اسم خاصی برایش وجود نداشت؛ صرفا یک‌ جور بوسه بود و بس. 

جالب‌تر آن‌که حتی تا سال ۲۰۱۴، در زبان فرانسه هیچ واژه‌ای برای اشاره به این سبک بوسه وجود نداشت تا این‌که واژه‌نامه «پتی روبر» (Petit Robert) واژه جدیدی به فهرست واژگانش افزود: «Galocher» که تحت‌اللفظی یعنی «بوسیدن با (دخالت) زبان». 

به‌رغم افزوده شدن این واژه، فرهنگستان فرانسه، که مسئول نظارت بر روند واژه‌سازی و چاپ لغت‌نامه‌های رسمی است و نسبت به راهیابی واژگان بیگانه به زبان فرانسه حساسیت و سختگیری به خرج می‌دهد، همچنان کاربرد این واژه را پذیرفتنی نمی‌داند. 

بوسه فرانسوی برای سلامتی مفید است 

شاید احمقانه به نظر برسد، اما واقعا ارزشش را دارد که بوسیدن را بیش از پیش ترویج کنیم. مطالعات نشان می‌دهد که بوسیدن به کاهش فشار خون و افزایش هورمون‌های شادی‌بخش (سروتونین، دوپامین و اکسی‌توسین) کمک می‌کند و در سوزاندن کالری بیشتر، افزایش عزت نفس و حتی جلوگیری از پوسیدگی دندان‌ها موثر است.  

در حالی‌که بوسه‌ای ماهرانه می‌تواند عشقی ابدی را رقم بزند، بوسه ناشیانه می‌تواند بلافاصله به از دست رفتن رابطه‌ای نوپا منجر شود. گذشته از این‌ها، ماچ‌وبوسه مخصوصا از نوع فرانسوی‌اش اسباب تفریح و خوشگذرانی را فراهم می‌کند. همین هم بهانه‌ای به دست داد تا در «روز جهانی بوسه» از انواع بوسه تجلیل کنیم.