کاهش خیره‌کننده دسترسی جهانی به اینترنت، انقلاب دیجیتالی را برای میلیون‌ها نفر به یک رویا تبدیل کرده است. بر اساس گزارشی اختصاصی که روزنامه گاردین آن‌را منتشر کرده، پیش‌بینی‌های زمانی سازمان ملل در زمینه ایجاد دسترسی سراسری اینترنت در جهان با تاخیر مواجه شده است.

با در نظر گرفتن محرومیت قابل ملاحظه زنان و ساکنان روستاهای فقیر از امکانات آموزشی و سایر فرصت‌هایی که اینترنت می‌تواند در اختیار آن‌ها قرار دهد، نمودار رشد دسترسی‌پذیری اینترنت از سال ۲۰۱۵ با کاهش ناگهانی روبه‌رو شده است.

گزارش کامل این موضوع که بر اساس داده‌های سازمان ملل گردآوری شده است قرار است ماه آینده توسط «بنیاد وب» منتشر شود؛ نهادی که توسط «تیم برنرز لی»، مخترع وب بنیانگذاری شده است. این گزارش نشان می‌دهد رشد سالانه دسترسی به اینترنت از ۱۹ درصد در سال ۲۰۰۷ به کمتر از ۶ درصد در سال گذشته میلادی رسیده است.

«داناراج تاکور» مدیر پژوهش‌های بنیاد وب با نگران‌کننده خواندن این مسئله می‌گوید: «مشکلی که با آنلاین بودن عده‌ای و نبودن عده‌ای دیگر ایجاد می‌شود این است که شما نابرابری‌های موجود را افزایش می‌دهید».

سازمان ملل پیش‌بینی کرده بود نیمی از مردم جهان تا سال ۲۰۱۷ به اینترنت دسترسی خواهند داشت؛ مسئله‌ای که با توجه به کاهش رشد فعلی، تا ماه مه ۲۰۱۹ میسر نخواهد شد. این در حالی است که این تاریخ تنها چند ماه با موعد هدف‌گذاری سازمان ملل جهت دسترسی به اینترنت مقرون به صرفه برای همه مردم جهان فاصله دارد. سازمان ملل اعلام کرده بود که سال ۲۰۲۰ به این هدف خواهد رسید. این سازمان تعریف «دسترسی آنلاین» را امکان حداقل یک بار استفاده از اینترنت از هرگونه دستگاهی در هر مکانی طی سه ماه گذشته بیان می‌کند.

بر اساس گزارش منتشر شده، تعداد نگران کننده‌ای از ۳.۸ میلیارد نفری که در جهان هنوز به اینترنت دسترسی ندارند را زنان تشکیل می‌دهند. در مناطق فقیر شهری، مردان می‌توانند بیش از دو برابر زنان به اینترنت دسترسی داشته باشند.

مطالعات انجام شده نشان می‌دهد دسترسی به اینترنت موجب رشد اقتصاد می‌شود. در سال ۲۰۱۲ گزارشی توسط دانشگاه «برکلی» منتشر شد که ثابت می‌کرد افزایش ۱۰ درصدی دسترسی به پهنای باند اینترنت باعث رشد ۱.۳۵ درصدی تولید ناخالص ملی در کشورهای در حال توسعه می‌شود. گزارش دیگری در همان سال از طرف شرکت خدماتی «دیلویت» منتشر شد که ادعا می‌کرد رشد دو برابری مصرف داده‌های موبایل، تولید ناخالص ملی را تا نیم درصد افزایش می‌دهد.

اغلب افرادی که امکان دسترسی به اینترنت را ندارند در مناطق صعب‌العبور زندگی می‌کنند. ایجاد دسترسی به اینترنت در اینگونه مناطق هزینه‌بر است و همین موضوع باعث شده تا شرکت‌های مخابراتی علاقه چندانی برای توسعه خدمات خود در همه نقاط دنیا نداشته باشند. از طرفی مشخص نیست که با فراهم کردن زیرساخت اینترنت برای افراد ساکن در چنین مناطقی، آن‌ها از پس پرداخت هزینه‌های آن بر بیایند. نداشتن دانش لازم برای استفاده از اینترنت، دشوار بودن تهیه ابزار لازم برای اتصال به آن و نبود انگیزه لازم برای بهره‌مندی از امکانات اینترنت، از دیگر مشکلات موجود برای این مسئله به حساب می‌آید.