روزنامه نیویورک تایمز روز شنبه 27 آبان ماه در مقاله‌ای می‌نویسد با توجه به فعالیت‌ها و برنامه‌های آشکار و پنهان حکومت ایران در منطقه، شاهزاده محمد بن سلمان دلایل موجهی برای زیر سئوال بردن سیاست‌های گذشته ریاض در خودداری از مقابله با ایران دارد.

در این مقاله آمده است: «کمتر چیزی بیشتر از در کنار هم قرار گرفتن قدرت، جاه‌طلبی و نگرانی می‌تواند حالت انفجاری به وجود بیاورد و این روزها همه این عوامل به مقدار زیادی در ریاض پایتخت عربستان سعودی وجود دارد.

عربستان سعودی که زمانی به‌عنوان قدرتی منطقه‌ای، اما محتاط و بی‌عمل در مقابل تحولات خاورمیانه بود، در سال‌های اخیر دلیل جدیدی برای تغییر این روش پیدا کرده است. محمد بن سلمان اکنون قدرت و مصمّم بودن خود در مقابل تحولات داخلی و خارجی را با تسویه‌های درون خاندان حاکم و مقابله با نفوذ گسترش‌یابنده ایران به‌نمایش گذاشته است.

و شاهزاده محمد دلیل موجهی برای این کار دارد. ممکن است که عربستان در تعریف دایره نفوذ و اهداف ایران اندکی گزافه‌گویی کند، اما رهبران غربی و آسیایی متوجه اهمیت این موضوع می‌شوند. تهران ممکن است آن‌چنان هم در کنترل کامل بغداد و دمشق و بیروت نباشد، اما متحدان شبه‌نظامی به نیابت از آن می‌توانند قاطعانه در تغییر و تحولات این کشورهای نامبرده تأثیرگذار باشند.

حسن روحانی رئیس‌جمهوری ایران رسماً اعلام کرده است که هیچ تصمیم قاطعی در امور داخلی عراق و سوریه و لبنان و شمال آفریقا و منطقه خلیج فارس نمی‌تواند بدون رضایت و همراهی ایران شکل بگیرد.

از این رو، محمد بن سلمان دلایل موجهی برای مقابله با ایران و به زیر سئوال بردن سیاست‌های تعامل‌آمیز گذشته با تهران دارد. پادشاهان قبلی عربستان علیرغم تحریکات دائم علیه آنها همواره آماده گفت وگو و همزیستی با ایران بوده‌اند.

هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی با ملک عبدالله دیدار و ابراز دوستی کرده بودند و این در حالی است که همزمان ایران در حال توسعه برنامه هسته‌ای خود و حتی تلاش برای ترور سفیر عربستان در واشنگتن بوده است.

اکنون ماشین سیاست خارجی عربستان سعودی به یک دنده‌ پرقدرت تغییر کرده است. با این حال، اینکه در آخر رقابت‌های ایران و عربستان کدامشان دست برتر را خواهند داشت، به ظرفیت و توانایی‌های همه‌جانبه آنها بستگی دارد.

حقانیت در مورد خرابکاری‌های ایران در منطقه در این مسأله کافی به‌نظر نمی‌رسد. عقب نشاندن ایران از جاه‌طلبی‌های آن که امری ارزشمند و ضروری است، یک ائتلاف بین‌المللی و حالت تهاجمی کمتری از سوی عربستان را می‌طلبد.

از آن گذشته، هرگونه عدم دسترسی به یک هدف سیاست خارجی می‌تواند عربستان را از ادامه اصلاحات ضروری داخلی کشور باز بدارد.»