نشریه آمریکایی فوربز در گزارشی در مورد اعتراضات خیابانی مردم در شهرهای ایران بر علیه گرانی و بیکاری و فساد حاکم بر اقتصاد کشور، می‌گوید حکومت از سرکوب این اعتراضات عاجز است.

در این گزارش آمده است: «در طول تعطیلات کریسمس، احتمالاً در بسیاری از کشورهای جهان به اخبار اعتراضات روزانه مردم ایران توجه خاصی نشده است.اما در هفته گذشته خیابان‌های شهرهای بزرگ ایران صحنه تظاهرات مردمی بوده است که علیه بیکاری گسترده، ورشکستگی اقتصادی و گرانی به دست به اعتراض زده‌اند.

در میان شعارهای اعتراضی تظاهرکنندگان، موضوع دخالت‌های حکومت ایران در کشورهای همسایه، به‌ویژه سوریه نیز دیده می شود. مسائل اقتصادی و ماجراجویی‌های نظامی حکومت،  دلایلی مشخص برای اعتراضات سیاسی و آشوب‌های اجتماعی در ایران شده است.

در گذشته نیز مشکلات فراوان اقتصادی سبب شده بود که ایرانی‌ها از برنامه‌های تبلیغاتی ، رادیکال و پوپولیستی محمود احمدی‌نژاد در پایان دوره خاتمی حمایت کردند. ایران کشوری است که در طول تاریخ از درگیری‌های نظامی و جنگ رنج برده است. جنگ ۸ ساله این کشور با عراق در دهه ۸۰ میلادی هنوز آثار خود را در روحیه ملی ایرانیان نشان می‌دهد.

ساختار قدرت حاکم در ایران یکی از پیچیده‌ترین سیستم‌های حکومتی در دنیاست. پرقدرت‌ترین نهادهای این کشور در دست افرادی غیرمنتخب و بعضاً ناشناخته در شکل یک رژیم مستبد مذهبی عمل می‌کند. بخش دیگر حاکمیت در نهادهای نیمه‌دموکراتیک جا گرفته است.

تنها افراد مشخصی که مورد تأیید افراد غیرمنتخب هستند می‌توانند برای این نهادهای نیمه‌دموکراتیک انتخاب شوند.

اعتراضات روزهای گذشته در ایران تهدیدی جدّی برای کل حکومت است و نهادهای نامبرده مسئول شرایط اقتصادی کنونی هستند.»

گزارش فوربز می‌افزاید: «چون ساختار مذهبی حاکمیت، سیاست خارجی کشور را در دست دارد، حضور نظامی ایران در سوریه و عراق به دستور آنها صورت گرفته است. از دید مردم ایران این دخالت‌های نظامی یک عامل اصلی شرایط اسفبار اقتصادی کشور است. زیرا از یکسو به ایجاد تحریم‌های بین‌المللی بر کشور انجامیده، و از سوی دیگر مخارج این دخالت‌ها از بهبود وضعیت اقتصاد کشور جلوگیری می‌کند.

مردم ایران ۳۱ پس از انقلاب سال ۵۷ با حضور میلیونی خود در خیابان‌ها در جریان انقلاب سبز به ساختار حکومت موجود در ایران اعتراض کردند، اما دنیا با آنها همکاری نکرد و زندانیان و کشته‌شدگان بهای آن را پرداختند.

مردم ایران با این اعتراض‌ها با دنیا صحبت می‌کنند. اما آیا دنیا این بار به آنها گوش خواهد داد؟»