چند هفته پیش که طالبان سرمه‌کشیده و سلاح بر دست، از هر روزنی در افغانستان سر کشیدند که در تعطیلات عید فطر و آتش‌بس موقت، خودی در شهرهای افغانستان نشان دهند و کامی شیرین کنند، بیش‌از آن‌که فکر صلح و دوستی را در جامعه تقویت نمایند، مردم کوچه‌وبازار را به‌خصوص در شهر کابل، به وحشت انداختند.  

وحشت مردم از چهره غریب و زلف‌های بلند این موجودات نبود که به نظر می‌رسید از دوره‌ای دیگر در تاریخ به دوران مدنیت آمده باشند، بلکه حضور ناگهانی و تعداد چشمگیر آن‌ها و همچنین سلاح‌های سنگینی که در دست داشتند، مردم را نگران کرده بود.  

فکر بازگشت طالبان و یا خطری که حضور مسلح آنها می‌توانست متوجه مردم کند، در روزهای عید، آرام و قرار را از شهروندان ربود.  

اما مهم‌تر از رد و بدل شدن گل و شیرینی و گرفتن عکس یادگاری، قدرت‌نمایی طالبان به‌خصوص در شهرهای بزرگ و حضور ناگهانی آن‌ها در پشت دروازه‌های شهر بود که به‌ناگاه سوار بر موتورسیکلت و خودروهای بزرگ، با سلاح‌های سبک و سنگین وارد شهرها شدند.  

خواسته یا ناخواسته، این آتش‌بس موقت که نتوانست زمینه‌ساز گفت‌وگوهای مربوط به صلح و یا ادامه آتش‌بس شود، درنهایت فرصت خودنمایی مقابل دوربین‌های خبری به آن‌ها داد و همچنین کثرت آنها را نشان داد؛ هرچند که در خلال دوره آتش‌بس نیز حملاتی انتحاری موجب کشته‌شدن افرادی از هر دو طرف شد.  

مرگ و ناامنی، ترور و وحشت در افغانستان، پدیده‌ای جدید نیست؛ اما انتخابات پیش رو - پارلمانی و ریاست‌جمهوری- بار دیگر توجه افکار عمومی جهان، به‌ویژه غرب را به افغانستان جلب کرده است.  

جنگ فرسایشی طالبان با دولت افغانستان و نیروهای ائتلاف، سال‌هاست که ادامه داشته و گفت‌وگوهای صلح، بارها و بارها با شکست مواجه شده است. چراکه رشته این جنگ غیرمتمرکز، به پاکستان وصل است و گه‌گاه از روسیه و چین گرفته تا ایران نیز، بسته به موقعیت و منافعی که دارند، در این مخمصمه دخالت کرده‌اند.  

طالبان، گروهی تروریستی با پیچیدگی‌های عقیدتی و وابستگی‌های نامعلوم به سرویس‌های امنیتی و اطلاعاتی پاکستان، هرگز چندان استقلال و اراده‌ای برای گفت‌وگو با حکومت افغانستان نداشته و همواره از هر فرصتی برای تجدید قوا و ضربه‌زدن به مردم افغانستان استفاده کرده است.  

روزنامه نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای به تاریخ ۱۵ ژوئیه، نوشت که دونالد ترامپ، رییس جمهوری آمریکا، دستور انجام مذاکرات مستقیم با گروه طالبان را به دیپلمات‌های ارشد این کشور داده است. هر چند که این خبر هنوز تأیید و یا تکذیب نشده است، اما واکنش مردم افغانستان به آن متفاوت بود؛ زیرا که دیگر مرز طالب و غیرطالب درمیان شورشیان و تروریست‌ها نامعلوم است.

هنوز از انفجار دوگانه در کابل، سه‌ماه نگذشته است؛ حمله‌ای انتحاری که ابتدا در یکی از مراکز ثبت‌نام رأی‌دهندگان انجام گرفت و ۵۲ کشته و ۱۱۲ زخمی برجای گذشت و انفجار دوم نیز در همان مکان و درمیان خبرنگارانی اتفاق افتاد که برای گزارش انفجار رفته بودند که ۲۵نفر کشته و ۴۵ زخمی به‌همراه داشت.  

داعش مسؤولیت هر دو انفجار را به‌عهده گرفت؛ اما در کشوری که گروه‌های شورشی با یکدیگر درحال همکاری و یا انشعاب‌ند، داعش افغانستانی به گفته بزرگان و سیاستمداران افغانستان، همان طالبان وطنی است که با تغییر نام، اینک این‌گونه به‌صلاح می‌بیند که پوششی جدید برای ارعاب و دهشت‌افکنی داشته باشد.  

به گفته ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، این گروه، حملات انتحاری خود به شهرهای افغانستان که به تلفات غیرنظامی منجر شود را از زمان برقراری آتش‌بس در روزهای عید فطر، متوقف کرده است.

این درحالی است که اینک جنگ آن‌ها با نیروهای امنیتی و ائتلاف در افغانستان ادامه دارد و عملیات انتحاری را داعشی‌های افغانستان انجام می‌دهند که در حشرونشر با همان طالبان قدیمی‌اند.  

نشست‌ نمایندگان کشورهای اسلامی در عربستان برای مشروعیت‌زدایی دینی از جنگ طالبان در هفته گذشته نیز کاری از پیش نبرد و طالبان صلاحیت رهبران مذهبی شرکت‌کننده در این نشست را به‌رسمیت نشناخت.  

آن‌ها خواستار مذاکره مستقیم و رو در رو با آمریکا هستند؛ یا شاید بهتر است بگوییم که پاکستانی‌ها نیاز به ۹۰۰میلیون دلار کمک‌های امنیتی آمریکا دارند که از ماه ژانویه ۲۰۱۸ پرداخت آن معوق مانده، تا پاکستان علیه طالبان افغانستان و گروه تروریستی حقانی اقدام کند.  

این پاکستان است که می‌خواهد با آمریکا مذاکره کند، نه طالبان افغانستان که بارها نشان داده‌اند از خود قدرت و اختیاری برای گفت‌وگو و حل اختلاف با حکومت مرکزی افغانستان ندارند.