کودکان سرطانی زیادی در آسیا و آفریقا هستند که از آن‌ها غفلت می‌شود. عاقبتِ این کودکان «مرگ در خانه» است.

پژوهشی جدید حاکی از این است در اروپای غربی و آمریکای شمالی در سال ۲۰۱۵، بیماری فقط ۳ درصد از کودکان مبتلا به سرطان تشخیص داده نشد، در حالی‌که بر اساس برآوردها، در آسیای جنوبی و آفریقای غربی این رقم به‌ترتیب به ۴۹ درصد و ۵۷ درصد می‌رسد.

به گفته زاکاری وارد، پژوهشگر اصلی این تحقیق، از دانشگاه هاروارد، «متاسفانه بسیاری از این کودکان بدون هیچ تشخیص و درمانی در خانه می‌میرند. حتی وقتی سرطان کودکان تشخیص داده شود، تعداد بسیار کمی از مرگ رهایی می‌یابند، اما در مورد کودکانی که سرطانشان اصلا تشخیص داده نشود این رقم به صفر می‌رسد.»

بسیاری از این کودکان برای مراقبت‌های بهداشتی با مشکلات بسیاری روبه‌رویند و حتی وقتی به پزشک دسترسی دارند، چه بسا علائم بیماری‌شان با بیماری‌های دیگری مثل سل یا مالاریا اشتباه گرفته شود.

وارد و همکارانش در نشریه لانسِت اُنکولوژی توضیح می‌دهند چگونه مدلی رایانه‌ای طراحی کردند که عواملی از جمله آمار مبتلایان به سرطان و نیز امکان دسترسی کودکان هر کشور به مراقبت‌های بهداشتی و تشخیص و درمان مناسب را نشان می‌دهد. در نتیجه موفق شدند تعداد سرطان‌های تشخیص داده‌ شده و نشده در کودکان ۲۰۰ کشور جهان را ثبت کنند.

بر اساس این مدل، در سال ۲۰۱۵ در کودکان زیر ۱۴ سال، ۳۹۷ هزار مورد سرطان دیده شده که شایع‌ترین نوعش لوسمی لنفاوی بوده است. اما سرطانِ فقط ۲۲۴ هزار نفرشان تشخیص داده شد، یعنی ۴۳ درصد از این موارد اصلا تشخیص داده نشد.

به گفت این پژوهشگرها، ۹۲ درصد از موارد جدید ابتلا به سرطان در کودکان کشورهایی با درآمد متوسط و پایین دیده می‌شود و به‌خصوص در کشورهای آفریقای غربی، این موارد بیشتر است.

بنا بر تخمین‌ها، از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۳۰ میلادی، ۶/۷ میلیون کودک در جهان به سرطان مبتلا می‌شوند که بیماری ۲/۹ میلیون نفرشان تشخیص داده نخواهد شد.

اما به گفته زاکاری وارد، باز هم جای امیدواری وجود دارد. خبر خوش این است که گسترش پوشش بهداشت جهانی، که بسیاری از کشورها به آن متعهدند، به کودکان کمک می‌کند به سیستم بهداشت و سلامت دسترسی داشته باشند، هرچند ردیابی پیشرفت و توسعه این طرح نیازمند سرمایه‌گذاری برای ثبت آمار سرطان است.

اغلب گفته می‌شود در کشورهای در حال توسعه کودکان به سرطان دچار نمی‌شوند، در حالی‌که علت چنین برداشتی نبود یا کمبود آمار و اطلاعات در این کشورهاست.

البته این پژوهش محدودیت‌هایی هم دارد، از جمله این‌که آمار ثبت سرطان در غرب آفریقا فقط دو کشور را شامل می‌شود. اما نکته مهم این است که وجود مراکز ثبت آمار اهمیتی حیاتی دارد.

فقط آمار و اطلاعات واقعی جهانی است که تصویری حقیقی از یک کشور یا منطقه‌ای از جهان را ارائه می‌دهد. مراکز ثبت آمار سرطان باید ثبات قانونی، سیاسی و مالی پیدا کنند تا بتوانند به‌موقع اطلاعاتی کامل و اتکاپذیر فراهم کنند.