«هیچ‌وقت شرمنده این نمی‌شوم که بگویم یک موقعی زن بودم.»

این را هریسون مَسی (Harrison Massie) به خبرگزاری رویترز می‌گوید.

او که حالا ۲۹ ساله است، در سنت لوییس در ایالت میسوری آمریکا زندگی می‌کند و می‌گوید سفر هفت ساله‌ تطبیق جنسیت‌اش را شروع کرد «تا احساسی بیشتر شبیه به خودش داشته باشد».

فرآیند تطبیق جنسیت مبتنی بر چند مرحله است: وقتی فرد به خودشناسی برسد که جنس ظاهری‌اش با واقعیت درونی‌اش منطبق نیست. در مورد هریسون، او در بدن یک دختر به دنیا آمده بود، اما درون خودش، یک پسر بود. سپس مراحل روانشناسی و آزمون‌های هورمنی در پیش روی فرد قرار می‌گیرند و اگر بخواهد، هورمن‌درمانی و عمل‌های جراحی دنبال می‌شوند تا او به جنس واقعی‌اش برسد.

تا همین امسال، افراد ترنس به‌خاطر فراجنسیتی بودن‌شان در فهرست بیماری‌های سازمان جهانی بهداشت، بیمار محسوب می‌شدند. در بازنگری امسال، آنها هم از فهرست بیماری‌ها خارج شدند. ترنس‌سکشوال به فردی می‌گویند که دنبال هورمن‌درمانی و یا عمل‌های تطبیق جنسیت رفته باشد.  ترنس‌جندر به افرادی گفته می‌شود که دنبال دارو و جراحی نباشند.

با این‌وجود، صرف این تغییر به‌معنای بهتر شدن شرایط با آنها نیست. افراد ترنس، به شکل‌های مختلف به حاشیه جامعه رانده می‌شوند.

در مطالعه‌ای که در ۲۰۱۶ میلادی در ژورنال سلامت افراد ال‌جی‌بی‌تی منتشر شد، ۳۱ درصد افراد ترنس گفته بودند به شکل‌های مختلف از خانواده دور افتاده‌اند و ۱۴ درصد گفتند از خانواده‌هایشان طرد شده‌اند.

همچنین این‌که فرد از نظر سازمان جهانی بهداشت بیمار محسوب نشود، به این معنا نیست که در محیط تحصیل و در موضوع کار، مسکن، بیمه، او برابر با دیگر افراد جامعه درنظر گرفته شود.

هریسون در بیشتر زمینه‌ها خوشبخت‌تر از میانگین یک فرد ترنس در جامعه آمریکا بود. خانواده‌اش، دوستانش و فامیلش از او حمایت کردند تا سفرش را گام به گام طی کند.

همان‌طور که هریسون سفر هفت ساله‌اش را طی می‌کرد، سارا سواتی (Sara Swaty) سال به سال این سفر را ثبت کرد.

سارا که با هریسون نوجوان، در دبیرستان‌شان آشنا شده بود در مورد پروژه‌اش گفت: «توی کارهای قبلی‌ام، هرگز این فرصت را نداشتم تا این‌قدر عمیق با یک نفر ارتباط برقرار کنم و دوران تغییر را از همان ابتدا تا پایانش مکتوب کنم».

سفر تا نزدیکی مرگ

مطالعه‌های علمی از روزگار تیره افراد ترنس خبر می‌دهند. یک مطالعه تازه در آمریکا می‌گوید که تقریبا نیمی از افراد ترنسی که از زن به مرد تغییر جنسیت می‌دهند، دست‌کم یک مرتبه برای خوددکشی تلاش کرده‌اند.

دیگر مطالعه‌ها، آمارهای تیره‌ای از سلامت روان افراد ترنس عرضه می‌کنند.

رابین، پدر هریسون و یک معلم بازنشسته ۶۰ساله به رویترز گفت: «هریسون همراهم، رفیقم است. بهم گفت می‌خواهد تطبیق جنسیت بکند و می‌خواهد پسر باشد، من مشکلی با این نداشتم».

برای مادرش این تصمیم ساده‌ای نبود. او گفت: «برایم مثل مرگ بچه‌ام بود». هرچند در گذر زمان، او فهمید هریسون همان آدم قبلی است و رابطه‌شان تغییری نکرده است: «هنوز بچه‌ام است و هنوزم نور چشمم است».

جاسا (Jasa) خواهر بزرگ‌تر هریسون گفت: «می‌دانستم این کاری است که همیشه می‌خواست بکند و می‌دانستم نتیجه‌اش چقدر او را خوشحال‌تر می‌کند و همین‌ هم شد. خیلی بهش افتخار می‌کنم.»

هریسون با نامزدش سندرا مانزونی (Sandra Manzoni) زندگی می‌کند. هریسون به رویترز گفت که اولین مرتبه که از سندرا دعوت کرد بیرون بروند، وحشت کرده بود و نمی‌توانست نفس بکشد. حالا یک سال از نامزدی‌شان گذشته است و راحت با سندرا رو در روی زندگی نفس تازه می‌کند.

ولی همه‌چیز برای هریسون ساده نبود: «تازه که تطبیق جنسیتم را شروع کرده بودم، نمی‌توانستم کار پیدا کنم. باید با اسم (زنانه‌ام) درخواست می‌دادم و وقتی برای صحبت می‌رفتم، گیج می‌شدند و مرا نمی‌خواستند».

حالا او کار می‌کند ولی همچنان نگران بیمه است و همچنان اضطراب هزینه‌های دارو و جراحی را دارد. به‌رغم تمامی کمک‌ها، در گذر این هفت سال، او ۹ هزار دلار فقط برای آمپول تستسترون (testosterone هرمون مردانه) پرداخت کرده بود.

برای جراحی‌هایش، او از اینترنت کمک گرفته است تا بتواند آنها را کامل انجام دهد.

او در صفحه «هزینه‌اش را بهم بده ‎/ GoFundMe.com» نوشت: «همیشه فکر می‌کردم از پس قیمت جراحی‌ها برنمی‌آیم، برای همین هفت سال طول کشید تا سراغ‌شان بیایم. حالا به این بخش سفرم رسیدم، لطفا کمکم کنید تا حالم بهتر بشود. این برایم موضوع درد نیست، برای اعتماد به‌نفسم لازمش دارم».

پیش از انتشار گزارش رویترز، او بیشتر از ۸ هزار دلار مورد نیازش، پول جمع کرده بود.