پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد، شاید علت این‌که تشخیص بیماری اوتیسم در زنان دشوار‌تر از مردان است این باشد که زنان در پنهان‌ کردن علائم این بیماری مهارت بیشتری دارند.

برخی افراد مبتلا به اوتیسم با روش‌هایی خاص می‌توانند در تعامل‌های اجتماعی‌ نشانه‌های بیماری‌شان را پنهان کنند. به عقیده پژوهشگرهایی که این مطالعه را انجام داده‌اند، افزایش آگاهی پزشکان در مورد این نوع استتار اجتماعی (social camouflaging) می‌تواند به آن‌ها در تشخیص بهتر این بیماری کمک کند.  

نتایج یک نظرسنجی اینترنتی برای سنجش تفاوت‌های جنسیتی استتار اجتماعی در زنان و مردان مبتلا به اوتیسم و افراد عادی نشان داد که زنان مبتلا به اوتیسم بیش از مردان رفتارهای استتاری بروز می‌دهند. در افرادی که به اوتیسم مبتلا نبودند زنان و مردان در بروز رفتار استتار اجتماعی تفاوت مشخصی نشان ندادند. 

دکتر ویل مندی (Will Mandy)، از یونیورسیتی کالج لندن و یکی از نویسندگان این مقاله پژوهشی که ژورنال اوتیسم منتشر شده است، می‌گوید: «این تاثیر به اندازه‌ای که انتظار داشتیم بزرگ نبود. آنچه برایم جالب است فراگیری پدیده استتار اجتماعی است. وقتی به جست‌و‌جوی علت آن می‌پردازید، می‌بینید نگران‌کننده است. قبل از همه، بیشتر از سر اجبار است تا انتخاب. اغلب برای محافظت از خود، اجتناب از آزار دیدن یا حمله دیگران است.»

رفتارهای استتار رایج نحوه برقراری تماس چشمی و خودداری از انجام حرکت‌هایی است که به آن‌ها آرامش می‌دهد، حرکت‌هایی مثل تاب دادن بدن یا تکان‌تکان دست‌ها.

در این مطالعه، افرادی که جنسیت آن‌ها در دوگانه زن و مرد نمی‌گنجد (non-binary) و سایر جنسیت‌ها نیز بررسی شدند و هرچند تعدادشان کم بود، تفاوت رفتاری مشخصی در آن‌ها دیده نشد.

به گفته مندی، پیچیده‌ترین شکل استتار اجتماعی تقلید شخصیت است که به‌‌ویژه در زنان دیده می‌شود، بدین معنی که حرکت‌ها و طرز لباس پوشیدن زنان یا دختران مشهور و محبوب را تقلید ‌می‌کنند.

هانا هِیوارد (Hannah Hayward)، پژوهشگر اوتیسم در زنان از کینگز کالج لندن، معتقد است که این یافته‌ها کسانی را که درباره این بیماری آگاهی دارند متعجب نمی‌کند. او می‌گوید معمولا علائم اوتیسم در زنان، برخلاف مردان، راحت تشخیص داده نمی‌شود، به این علت که معیار تشخیص این عارضه در زنان و مردان یکی است. ولی زنان اغلب در این قالب نمی‌گنجند زیرا رفتارشان اندکی متفاوت است. هیوارد اشاره می‌کند که با بسیاری از زنان مبتلا به اوتیسم صحبت کرده‌ است و آن‌ها گفته‌اند که به پزشک مراجعه کرده‌اند ولی چون از روش‌های استتار اجتماعی، مثل برقراری تماس چشمی و ارتباط کلامی بهتر، استفاده کرده‌ بودند، پزشک نتوانسته بود اوتیسم آن‌ها را تشخیص دهد. هیوارد می‌گوید در حال حاضر، استتار اجتماعی معیار متعارفی برای تشخیص اوتیسم نیست ولی می‌تواند در تشخیص این عارضه در زنان راهگشا باشد. به عقیده او، آگاهی‌بخشی در مورد اوتیسم و تغییر نگرش‌ جامعه نسبت به ماهیت این عارضه هنوز جای کار دارد.