پرویز کلانتری، متولد اول فروردین ١٣١٠ در زنجان، در تاریخ ٣١ اردیبهشت ١٣٩۵ ھنر ایران را بدرود گفت. از همان اوان کودکی، علاقه‌‌اش به رنگ‌ھا را نشان داد، با دوختن دکمه‌ھای رنگی به پیراهن بلندش و خط کشیدن‌ با زغال بر دیوارهای کاهگلی. پدرش کارمند اداره راه و مادرش خانه‌دار بود و با حمایت آن‌ها در سال ١٣٣٠ وارد دانشکده هنرهای زیبا شد.

بلافاصله اولین آثارش در یاد‌ھا ماند و برای کتاب‌ھای درسی تصویر کشید، تصویرهایی نظیر روباه و خروس، چوپان دروغگو، حسنک کجایی، روباه و زاغ، مرغابی‌ھا و لاکپشت، که بخش اعظمی از شناخت بصری در سیستم آموزشی ایران وابسته به این تصویر‌سازی‌ھا بوده است.

تعدادی از آثارش را سازمان ملل به‌عنوان مجموعه هنری چاپ کرد، همچنین یکی از تمبر‌ھای سازمان ملل نیز از آثار اين هنرمند بزرگ ایرانی است. اولین کسی که در ایران از مواد مختلط، به‌ویژه گِل، استفاده کرد مارکو گریگوریان ارمنی‌تبار بود، اما به‌‌خاطر تلاش‌ھای پرویز کلانتری در به تصویر کشیدن معماری ایرانی و کاهگل، می‌توان او را بنیان‌گذار این گرایش در ایران دانست.

شاید نگرش او به عموم مردم، به‌ویژه قشر کارگر، یکی از بزرگ‌ترین تفاوت‌ھای پرویز کلانتری با جامعه هنری دهه ٣٠ شمسی به این‌سو است.

از ادله این مهم می‌توان به کتاب «نیچه نه، فقط بگو مش‌اسماعیل» اشاره کرد که درباره نگاه‌ھای دقیق کارگر خانوادگی‌شان به آثار مدرن و سایر مسائل است. متاسفانه از همان شروع نقد هنر ایران، استفاده از ادبیات پیچیده، بین عموم مردم و هنرمندان فاصله ایجاد کرد، در حالی که پرویز کلانتری کامل و صادق در نقطه مقابل این رویکرد قرار دارد.