تیمهای لیگ برتر فوتبال ایران برای فصل جدید خود را آماده می‌کنند.لیگ برتر در حالی خود را برای شروع فصل جدید آماده می‌کند  که پس از نوزده سال از آغاز لیگ حرفه‌ای هیچ پیشرفتی از لحاظ سخت‌افراری و نرم‌افزاری در فوتبال ایران دیده نمی‌شود. به عنوان مثال مسئولین برگزاری مسابقات و فدراسیون فوتبال ایران اعتقاد دارند که ورزشگاهای تیم‌های لیگ برتری طبق قانون شرایط بازی کردن را ندارند و از لحاظ حفاظتی فاقد شرایط مطلوب هستند. فدراسیون تاکید کرده که با چنین مشکلاتی  اجازه برگزاری مسابقات را نمی‌دهد.

همین موضوع  نشان می‌دهد فوتبال ایران تنها برچسب حرفه‌ای بودن دارد و از فوتبال حرفه‌ای دنیا فرسنگ‌ها فاصله دارد. 

در چنین شرایطی استخدام مربیان گران قیمت خارجی به همراه بازیکنان نه چندان با‌کیفیت خارجی هیچگونه توجیه اقتصادی و ورزشی ندارد.

مربیان خارجی بازنشسته و یا شکست خورده که به دلایلی از فوتبال طراز اول دنیا فاصله گرفته‌اند تنها به دلیل حضور کوتاه مدت  در باشگاهای بزرگ اروپایی با قیمتهای گزاف جذب باشگاهای فوتبال ایران می‌شوند. به همراه این مربیان بازیکنان نه چندان با کیفیتی هم که در باشگاهای اروپایی سابقه فعالیت دارند به فوتبال ایران اضافه می‌شوند.حضور چنین مربیان و بازیکنانی که بیشتر بر مبنای روابط مدیران باشگاه با مدیر برنامه‌های آنان شکل می‌گیرد کمک چندانی به فوتبال ایران نمی‌کند.‌در حال حاضر فوتبال ایران نیازمند ساختاری مناسب از لحاظ اقتصادی است تا بتواند به حیات خود ادامه دهد.  

حضور مربیان صاحب سبک و بازیکنانی که با توانایی های فنی خود سطح کیفی مسابقات را بیشتر می‌کنند یکی از دلایل اصلی حضور بازیکنان خارجی در لیگ‌های معتبر اروپایی است اما سوال بزرگی که در فوتبال ایران بدون جواب مانده تاثیرگذاری مربیان و بازیکنان خارجی بر باشگاهای فوتبال ایران است.

جدا از تاثیرگذاری برانکو ایوانکوویچ که بدون تردید موفق‌ترین مربی تاریخ لیگ برتر فوتبال ایران است هیچیک از مربیانی که در فوتبال ایران فعالیت داشتند کارنامه موفقی از خود بجای نگذاشته‌اند.

در حالیکه بیشتر این مربیان پس از جدایی و یا اخراج تمامی دستمزد خود را دریافت کرده‌اند تنها تاثیرگذاری آنان بدهی هنگفتی است که موجب شده تا باشگاهای ایران با مشکلات اقتصادی زیادی دست به گریبان شوند. مانوئل ژوزه پرسپولیس، جان توشاک تراکتورسازی و وینفرد شفر استقلال نمونه‌ای از چنین مربیانی هستند.

فوتبال ایران به دلایل مختلفی با مشکلات اقتصادی فراوانی روبرو است. نبود حق پخش تلویزیونی، نداشتن ورزشگاه اختصاصی، بلیط فروشی که در اختیار باشگاها نیست، نبود قانون کپی رایت که این اجازه را به دیگران می‌دهد تا محصولاتی با نشانه باشگاه را بدون اینکه مبلغی به باشگاه پرداخت کنند براحتی در بازارهای ایران به فروش برسانند موجب شده تا باشگاهای فوتبال ایران به مانند زمانی که آماتور بوده اداره شوند. در فوتبال حرفه‌ای اروپا باشگاهی که در پایان فصل سود دهی نداشته باشد و به بازیکنان و مربیان خود بدهکار باشد طبق قانون اجازه حضور در لیگ را ندارد اما در فوتبال ایران این موضوع کاملا عادی شده و اگر تیمی بدهکار نباشد جز استثناهای فوتبال ایران به شمار می‌آید.

با شروع فصل جدید لیگ برتر ایران از بین شانزده تیم حاضر در این دوره از مسابقات تنها دو تیم ذوب آهن و سپاهان اصفهان بدهکار نیستند و اجازه حضور در لیگ را دریافت کرده‌اند، حال در چنین شرایطی آیا فدراسیون فوتبال و مسئولین برگزاری لیگ برتر اجازه چهارده تیم باقیمانده و بدهکار را صادر خواهد کرد. 

با مشکلات اقتصادی فراوانی که فوتبال ایران با آن روبرو است آیا استخدام مربیانی که با دستمزد دو ساله آنان می‌ توان ورزشگاهی اختصاصی برای باشگاه ساخت توجیه اقتصادی دارد؟ آیا باشگاهی که هنوز زمین تمرینی مناسبی ندارد می‌توان آن را حرفه‌ای نامید؟ آیا باشگاهی که هزینه آکادمی خود را توسط خانواده بازیکنان جوان تامین می‌کند اجازه استخدام مربی خارجی را دارد؟