غلامرضا مصباحی‌مقدم، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، در آستانه چهلمین سالگرد انقلاب ۱۳۵۷ نقش روحانیون را در این انقلاب محوری و اصلی و نقش دیگر گروه‌های سیاسی را در حد «یک اپسیلون» دانست.

مصباحی‌مقدم در گفت‌وگویی با خبرگزاری ایسنا، با اشاره به اینکه نمی‌خواهد نقش دیگر گروه‌های مبارز را در انقلاب ایران نادیده بگیرد ،گفت: «مبارزات بسیاری بود. مثلا جبهه ملی، نهضت آزادی مبارزه داشتند و چریک‌های فدایی و چریک‌های مجاهد هم به صورت مسلحانه مبارزه می‌کردند، ولی هیچ‌کدام از آنها نه به نتیجه می‌رسید و نه پشتوانه مردمی داشتند. مبارزات آنها خیلی راحت سرکوب می‌شد یا خیلی راحت جلوی فعالیت آنان گرفته می‌شد.»

مصباحی‌مقدم با استناد به گفته دبیرکل جبهه ملی، این گروه‌ها را در بسیج مردمی که جمهوری اسلامی مدعی است تنها دلیل پیروزی انقلاب ایران است، ناتوان معرفی کرد و گفت که گروه‌هایی مثل نهضت آزادی و جبهه ملی «شخصیت‌هایی نبودند که پایگاه و جایگاه توده‌ای و مردمی داشته باشند».

او همچنین گروه مجاهدین خلق را مثال زد که در مبارزه مسلحانه‌شان در سال ۱۳۵۴ ناکام ماندند و بسیاری از اعضای آن به زندان افتادند.

مصباحی‌مقدم با تاکید بر مسلمان بودن مردم ایران، بدون اشاره به حضور اقلیت‌های مذهبی که بسیاری از آنها پس از انقلاب به دلیل فشارهای جمهوری اسلامی مجبور به ترک ایران شدند، گفت: «آنها روشنفکرانی تحصیلکرده بودند، در دانشگاه‌ها هم حضور داشتند اما در میان توده مردم کسی آنها را نمی‌شناخت. مردم ما مسلمان بودند و در میان عامه مردم به عنوان پناهگاه هم جا نداشتند. همین بود که غالبا خانه‌های تیمی شکل می‌دادند تا نگذارند هیچ‌کس از اوضاع آنان مطلع شوند.»

این در حالی است که طی چهار دهه اخیر همواره گروه‌های دیگری اعم از جریان‌های چپ، ملی-مذهبی‌ها، ملی‌گرایان، لیبرال‌ها و اقلیت‌های قومی خود را در انقلاب ایران سهیم دانسته‌اند و دلیل آن را مبارزه‌های سازمان‌یافته و تشکیلاتی خود طی دهه‌های قبل از انقلاب ۱۳۵۷ بیان می‌کنند.

جمهوری اسلامی اما همواره سهم‌خواهی این گروه‌ها را از انقلاب ایران بی‌پایه دانسته و از همان سال‌های نخستین استقرار خود تاکنون به روش‌های مختلف به سرکوب  آنها پرداخته است.

مصباحی‌مقدم که در مجمع تشخیص مصلحت به عنوان یکی از نهادهای اصلی نظام عضویت دارد در این مورد گفت: «معما حل شود آسان شود. حالا که انقلاب رخ داده، می‌گویند در آن نقش داشتیم. شاید نقش آنان یک اپسیلون در مجموع عظمت انقلاب اسلامی بود».

او انقلاب ایران را حاصل تلاش روحانیون و مرجعیت دینی از ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ تا بهمن ۱۳۵۷ دانست و گفت این تلاش‌ها «قابل مقایسه با اثرگذاری سایر حاضرین در عرصه مبارزات نیست».